Aleksander Błażejowski 

Aleksander Błażejowski urodził się 15 maja 1890 roku we Lwowie, który należał wówczas do Austro-Węgier. Był synem Bronisława Błażejowskiego i Aleksandry z Krzemieńskich. Jego ojciec był doktorem prawa i adwokatem. Aleksander poszedł w jego ślady i rozpoczął studia prawnicze w Wiedniu. Naukę kontynuował i ukończył we Lwowie, gdzie następnie podjął pracę w kancelarii swojego ojca.
 Wojna przerwała jednak jego karierę prawniczą. W 1914 roku został wcielony do armii austriackiej i wysłany na front rosyjski. Szybko dostał się do niewoli. Dwa lata spędził w obozie jenieckim na północy Rosji, skąd uciekł podczas rozruchów rewolucyjnych w 1917 roku. Po powrocie do Lwowa został wcielony w stopniu porucznika do Polskich Sił Zbrojnych. Początkowo walczył z Ukraińcami o Galicję Wschodnią, a następnie został prawnikiem wojskowym, dzięki czemu awansował na stopień kapitana.
Po wojnie 1920 roku został przeniesiony do rezerwy i zaczął karierę dziennikarską. Pisał dla dziennika "Rzeczpospolita", następnie wraz z Adamem Grzymałą Siedleckim tworzył "Gazetę Bydgoską". W 1925 roku został redaktorem "Gońca Krakowskiego". Wówczas też powstała jego pierwsza powieść, uznawana za pierwszy polski kryminał - "Czerwony błazen". Odniosła ona ogromny sukces na rynku wydawniczym - do 1939 roku trzy razy była wznawiana, a w 1926 roku na jej podstawie Henryk Szaro nakręcił film fabularny pod tym samym tytułem. Pozytywny odbiór "Czerwonego błazna" zachęcił Błażejowskiego do napisania kolejnych powieści sensacyjnych: "Sąd nad Antychrystem" (1927), "Walizka P.Z." (1928), "Tajemnica Doktora Hiwi" (1928), "Tekturowy człowiek" (1929), "Zemsta Grzegorza Burowa" (1931), "Korytarz podziemny B" (1931).
W 1934 roku Błażejowski powrócił do Lwowa, by kontynuować pracę w kancelarii adwokackiej ojca. Jego karierę po raz kolejny przerwała jednak wojna. Początkowo był internowany przez Niemców pod Lwowem, skąd udało mu się uciec. Jednak już kilka miesięcy później trafił do obozu sowieckiego jako były oficer wojsk polskich. Jego śmierć owiana jest tajemnicą. Odnalezione ślady pozwalają przypuszczać, że zginął w łagrze w Chersoniu (Ukraina) w grudniu 1940 roku, dokąd został zesłany po aresztowaniu w kwietniu tego samego roku.

W czasie PRL-u jego książki (zwłaszcza "Czerwony Błazen") były zakazane. Nie tylko nie wznawiano ich wydań, ale również usuwano je z państwowych bibliotek.