Młoda dziewczyna zachodzi w niechcianą ciążę. Wkrótce poznaje Dagmar, która pomaga kobietom mierzącym się z podobnym problemem.

Na kopenhaskim placu zabaw zostaje znaleziona brutalnie zamordowana dziewczyna, a nad nią wisi ludzik zrobiony z kasztanów.

Robotnicy remontujący starą kopenhaską kamienicę dokonują przerażającego odkrycia. W pomieszczeniu ukrytym za ścianą jednego z mieszkań znajdują trzy zmumifikowane ciała.

Nimfomanka opowiada o swoich erotycznych doznaniach człowiekowi, który ją uratował.

Policjant z Kopenhagi trafia na odludzie, gdzie życie wcale nie jest oazą spokoju. Szybko zostaje wciągnięty w wir dziwnych lokalnych wydarzeń.

Kalle ma długi u barona narkotykowego Patena. Żeby je spłacić, musi pracować u niego jako chłopiec na posyłki. Kiedy szef mafii zostaje aresztowany i trafia do więzienia, niespodziewanie przekazuje opiekę nad interesem Kallemu, który początkowo jest bardzo zaszczycony. Dopiero później okazuje się, że bycie szefem mafii to wielkie wyzwanie.

Grupa znajomych postanawia udawać ludzi upośledzonych umysłowo.

Film powstawał w okresie kryzysu życiowego, przez który przechodził Jørgen Leth, ma więc pochmurny, czysto osobisty wydźwięk. Ton nadaje głos reżysera, który w początkowej scenie podczas golenia wypowiada słowo "obrzydzenie”. W swobodnie połączonych scenach przypominających skecze aktorzy przedstawiają poszczególne cechy charakteru. Do nośnych emocji należą niepokój, brak zdecydowania czy blokada twórcza, z którą walczy alter ego Letha - Claus Nissen. Studyjne sceny baletowe, obserwacja pełnej miłości relacji pomiędzy kobietą i jej córką z Nikaragui czy zdjęcia dokumentalne z Wysp Trobriandzkich starają się wspólnie uchwycić istotę miłości.