Zasady gry są proste: ustawiona w domu kamera z obiektywem skierowanym przez okno na zewnątrz filmuje ustawionych jak do portretu mieszkańców, którzy cierpliwie reagują na polecenia operatora. Pozują przez minutę. Są wśród nich samotny mężczyzna, duża rodzina, starsza kobieta na trampolinie. Króliki, psy i koty również mogą dołączyć. Framugi okna wraz z firankami lub zasłonkami tworzą naturalne ramy dla tych "tableaux vivants". Garnek z zupą na kuchence, dźwięki radia, szum drzew – te wszystkie detale uchwycone są jakby mimochodem. Zainscenizowane kadry przywodzą na myśl renesansowe portrety we wnętrzach, wypełnione przedmiotami zdradzającymi reprezentowaną klasę, status materialny czy zainteresowania właścicieli. W "Domach" oglądamy ludzi z miast, przedmieść i wsi, z różnych środowisk i klas społecznych, słyszymy różne języki, zazwyczaj mamy do czynienia z rodzinami nuklearnymi, ale nie jest to regułą. Laila Pakalniņa i operator kamery Gints Bērziņš nie lekceważą tych różnic, ale celem twórców nie jest stworzenie rejestru łotewskiego społeczeństwa. Trudno jednak nie pomyśleć o fotografiach z "Zapisu socjologicznego" Zofii Rydet, której monumentalne archiwum jest portretem ludzkiej rodziny we wnętrzu.

Święty Mikołaj mieszka na czwartym piętrze w bloku mieszkalnym. Mikołaj jest właścicielem siedmiu psów, sześciu kotów, dwóch królików, jednej wrony, jednego gołębia, jednej szynszyli, jednej świnki morskiej, dziesięciu koszatniczek i kilku rybek. "Jeśli są filmy bez serca (a są!), to potrzebujemy też takich, które świadczą o dobroci".