Historia tożsamości Dolnego Śląska opowiedziana przez pryzmat tytułowego Domu pod Dwoma Orłami i jego mieszkańców.

Opowieść o trudnej, niemożliwej miłości Zofii Szablewskiej, repatriantki ze Wschodu i Jana Liskiego, oficera Urzędu Bezpieczeństwa, która zaczyna się zaraz po II wojnie światowej we Wrocławiu.

Bohaterem filmu jest Karol Weber. Urodził się w połowie lat 70. Jako kilkuletni chłopiec osiadł z rodzicami w małej miejscowości. Jego pasją była fotografia. Poznajemy go w najważniejszych momentach jego życia – w wieku 7 lat, kiedy opuściła go matka, w wieku 18 lat, kiedy przeżywa swoją pierwszą miłość i współcześnie, w wieku 47 lat, kiedy świętuje swoje 25-lecie pracy fotoreportera. Po wystawie dowiaduje się o śmierci ojca. Karol udaje się w podróż, by go pochować. Nocna eskapada pociągiem jest pełna niespodzianek na pograniczu jawy i snu. Karol spotyka postaci z przeszłości – matkę, ojca, Alinę, swoją pierwszą miłość i Adama, przyjaciela, którego zdradził. To, co pamięta okaże się inne od tego co rzeczywiście się wydarzyło.

O pierwszej jedenaście po północy Tomka co noc budzi głuchy telefon od ojca. Jest jak alert. Pora rozwiązać zagadkę morderstwa. Młody lekarz rusza na spotkanie z tajemnicą, na granicę świata żywych i umarłych.

Olka ma siedemnaście lat. Za ciągłe ucieczki z domu dziecka, sąd umieszcza ją w zakładzie poprawczym.

Zaniedbana Ula niespodziewanie zjawia się w rodzinnym domu. Bliscy z niedowierzaniem i niechęcią przyjmują jej powrót, starając poznać prawdę.

Struktura filmu została skonstruowana na podstawie istotnych momentów związanych z historią Wrocławia w powojennym okresie, w latach 1945 - 1948, widzianą oczami pierwszych mieszkańców miasta. Film składa z kilku części. Pierwsza część ukazuje losy osób, które reprezentują kierunki napływu ludności do powojennego Wrocławia. Ich osobiste historie odsłaniają nie tylko indywidualne motywy przyjazdu, ale są także egzemplifikacją szerszego społecznego zjawiska - masowego napływu ludności do Wrocławia. Towarzyszyły mu różnorakie intencje, od zwykłej ciekawości, poprzez państwowe nakazy, po próbę ucieczki i ukrycia wojennej.Kolejna część to opowieść o codzienności powojennego Wrocławia, nazywanego wówczas podobnie jak całość Ziem Zachodnich - polskim "dzikim zachodem". To opowieść o walce o względną normalność i stabilizację, której wyrazem było m.in. zdobycie dachu nad głową i pracy.W trzeciej części są przedstawione problemy związane z koegzystencją napływających do Wrocławia Polaków i jego dotychczasowych mieszkańców Niemców. Spotkania te obfitowały w różne postawy od nienawiści i dominującej wówczas niechęci po tzw. ludzkie traktowanie, pomoc, a niekiedy i sympatię. W tej części omówione zostaną także nastroje społeczne, które towarzyszyły pierwszym mieszkańcom powojennego Wrocławia - strach, niepewność, poczucie tymczasowości, tęsknota za utraconą na wschodzie kraju małą ojczyzną, a z drugiej strony ogromny entuzjazm towarzyszący wielu, zwłaszcza młodym przybyszom.Część czwarta to opowieść o zmaganiu z trudną codziennością. Jej wyrazem były szaber place - symbole ówczesnego dzikiego zachodu, na których zdobywało się środki do życia. Powojenna codzienność to także przemoc, rozboje i walka z podziemiem niepodległościowym, dla którego członków Wrocław był dogodnym miejscem ucieczki.W ostatniej części zaprezentowano historie osób, w których opowieściach można uchwycić owego niezwykłego ducha towarzyszącego pierwszym powojennym wrocławianom.

Polska ornitolog pracująca w Rwandzie ratuje młodą dziewczynę z plemienia Tutsi.

"Luxus" był jedną z najbardziej ekscentrycznych grup artystycznych schyłku PRL-u. Jej kontestacyjny charakter wyrastał z buntu przeciw wszechogarniającej szarości. Wyjątkowość grupy polegała na tym, że jak sami mówili: "Jesteśmy niezależni bo nam nie zależy". Także dziś jej członkowie dają wyraz swojej odrębności, wyrastającej z ducha punk rocka. W filmie Agnieszki Mazanek dawni studenci wrocławskiej PWSSP wspominają artystyczne i towarzyskie ekscesy sprzed lat, lecz także ukazują działania "Luxusu" na tle przemian społeczno-ekonomicznych. Również dziś ich krytyczne i wciąż tak samo dowcipne spojrzenie na świat dotyka paradoksów współczesności.

Nauczyciel historii Kacper dowiaduje się, że traci wzrok. By zachować pracę i doprowadzić swoją klasę do matury, postanawia ukryć problemy przed otoczeniem.

Dokument opowiadający o reżyserze Piotrze Łazarkiewiczu.

Działacze Solidarności próbują wypłacić z banku 80 milionów złotych, zanim Służba Bezpieczeństwa zablokuje konta opozycjonistów.

Siedemnastoletni ministrant Boguś Kowalski obudził się pewnego dnia i uznał, że komunikat, jaki chciałby wysłać światu zawiera się w zwrocie "fuck off", który tatuuje sobie na czole. Kiedy demolowanie budek telefonicznych i samochodów na blokowisku nie zmniejsza wściekłości, zwraca się o pomoc do "autorytetów": księdza, nauczyciela polskiego i matki, wielbicielki Krzysztofa Krawczyka. Jednak nie są oni w stanie zmniejszyć jego frustracji. Na drodze Bogusia staje również rodzeństwo: Monika i Emil, poruszający się na wózku inwalidzkim. Fascynuje ich radykalizm brata. Emil, chcąc przezwyciężyć własne ograniczenia, przyłącza się do Bogusia. Po raz pierwszy, za sprawą Moniki, Boguś zaczyna odczuwać coś innego niż tylko wściekłość.

Po wyjściu z więzienia Rysiek chce zacząć życie od nowa. Gdy dowiaduje się, że stracił dziewczynę i dom, postanawia je odzyskać.

Dokument o jednym z najwybitniejszych polskich reżyserów XX wieku. Z ekipą dokumentalistów śledzimy mniej znane losy artysty dużego ekranu. Przenosimy się w czasie do lat pięćdziesiątych ubiegłego wieku, gdy był jeszcze uczniem.