Barbara ma 25 lat i mieszka w Akrze, stolicy Ghany. Jest charyzmatyczna i pewna siebie, jednak jej odwaga znika, gdy wieje harmattan, duszący wiatr znad Sahary. Wraz z wiatrem powracają obrazy z przeszłości. Jako ośmioletnia dziewczynka, podzieliła los tysięcy dzieci oddanych do niewolniczej pracy przez własnych rodziców. Pomimo gniewu na to, co ją spotkało, Barbara wspiera swoich krewnych. Pewnego dnia jedzie do rodziców, żeby im pomóc. Zanim to się stanie, musi im zadać pytania, o których myślała przez całe swoje dorosłe życie.

Igor Tuleya i inni. Opowieść o niepokornych sędziach na pierwszej linii walki o niezależne sądy.

Dokument przedstawia warszawiaków wkraczających w świat couchsurfingu.

Piotr to były gangster, który po wyjściu z więzienia pragnie odpokutować za grzechy przeszłości. Podejmując pierwszą legalną pracę trafia do hospicjum. Czy uda mu się zmienić życie i dostosować do nowego świata, opartego na innych wartościach?

W dokumencie przeplatają się ze sobą rozmowy osób dzwoniących na pogotowie ratunkowe z rozmowami tych dzwoniących do radia. Na jego antenie trwa audycja, której myślą przewodnią jest prognozowany przez Majów, tytułowy koniec świata.

Tomasz jest studentem pierwszego roku, który niedawno przyjechał z prowincji do dużego miasta. Pewnego dnia, jadąc tramwajem, zostaje świadkiem kradzieży, której nie potrafi zapobiec.

Ten film to podróż w głąb ludzkich serc. Opowiada historię kopii Czarnej Madonny z Częstochowy - obrazu, który od 55 lat krąży po Polsce. Czarna Madonna gości w poszczególnych domach 24 godziny. Dla każdego z bohaterów jest to bardzo szczególny czas - wszakże kochająca, duchowa matka odwiedza ich dom. Historie przedstawiane są jedna po drugiej, w kontekście wiary lub jej braku, lecz przede wszystkim podążając za motywem przewodnim filmu - znaczeniem matki w życiu bohaterów. Film ma strukturę mozaikową: różnorodność postaci przedstawiona jest na tle zmieniających się pór roku.

Crazy Mike pokazuje zachodnim turystom problemy PRL-u wożąc ich po Nowej Hucie w Krakowie, gdzie oglądają relikty przeszłości.

Ośmiu znanych artystów fotografików: Chris Niedenthal, Stanisław Woś, Michał Browarski, Tomasz Sikora, Wojciech Prażmowski, Tadeusz Rolke, Waldemar Jama i Adam Bujak opowiada przed kamerami o swoim widzeniu Polski – jej różnych regionów geograficznych, mieszkańców, najpiękniejszych miejsc i najważniejszych wydarzeń społeczno-politycznych. Ich opowieści układają się w swoisty polski kalendarz, zapis wydarzeń czterech pór roku. Każdy z fotografików ma swoje ulubione tematy, zakątki, motywy: jedni preferują fotografię polityczno-społeczną, inni utrwalanie obyczajów i mód, jeszcze inni – ludzkich twarzy i losów, krain geograficznych, elementów krajobrazu czy zabytków historii.  Oglądamy więc opatrzone ich własnym komentarzem prace poszczególnych artystów: od budzących się wiosną do życia Tatr i scen z góralskiego wesela, pełnych nadziei i euforii chwil powstawania „Solidarności” czy ponurych kadrów stanu wojennego uchwyconych obiektywem „spolszczonego” Anglika, Chrisa Niedenthala, poprzez piękne, trochę oniryczne i metafizyczne pejzaże Suwalszczyzny z jej głazami polodowcowymi – ulubionym tematem Stanisława Wosia czy rozgrzane letnim słońcem, urzekające kolorami lata polskie wybrzeże z jego plażami i portami – głównym motywem fotografii Michała Browarskiego.  Lato to także tchnące najnowszą historią ulice i place Gdańska z wzniesionym w 1981 r. Pomnikiem Poległych Stoczniowców, wielokrotnie fotografowanym przez Tomasza Sikorę, wtedy „kronikarza” najgorętszego polskiego lata ostatniego 30-lecia, dziś fotografującego najchętniej ludzi w zabawnych, absurdalnych sytuacjach, pozach i minach.  Polska jesień to z kolei jasnogórskie sanktuarium z otaczającymi je licznymi straganami oferującymi kiczowate pamiątki i dewocjonalia. Fascynują one od lat Wojciecha Prażmowskiego, który dostrzega w nich wyraz polskiej wiary i mentalności. Kicz to dla niego także kwintesencja naszych nieco przaśnych aspiracji i ambicji, pospolitych wyobrażeń o pięknie, nie ograniczających się oczywiście do sfery religii. Dla Tadeusza Rolke, fotografa „pejzażu ludzkiego”, jak on sam siebie nazywa, tematem dominującym są natomiast twarze ludzi, ich zachowania, losy. Artysta odwiedza też miasta i stare miasteczka, np. Lublin czy podlubelskie Piaski, dokumentując nieliczne już ślady kultury żydowskiej, która odeszła wraz z jej pomordowanymi w czasie wojny mieszkańcami.  Fotograficzna podróż po Polsce kończy się zimą na południu kraju. Waldemar Jama zaprasza na swój ukochany Śląsk będący smutnym świadkiem końca cywilizacji wielkoprzemysłowej, próbujący mniej lub bardziej udanie łączyć historię z nowoczesnością. Z kolei Adam Bujak odbywa nostalgiczną, pełną filozoficznej zadumy wędrówkę po uliczkach Krakowa, a zwłaszcza krakowskiego Kazimierza. Utrwala też w obiektywie piękno monumentalnych murów klasztoru kamedułów w tym mieście czy tynieckiego klasztoru benedyktynów.  Artyści fotograficy pokazują więc swoją Polskę, to, co jest im szczególnie bliskie, co dla nich ważne, co ich przejmuje, urzeka, śmieszy czy wzrusza. Ich prace to zbiorowy portret naszego kraju, jego mieszkańców, ich bolączek i radości. To wreszcie wizerunek samych autorów zdjęć, którzy poprzez swe fotografie wyrażają siebie.