Domenico Cimarosa urodził się 17 grudnia 1749 roku w Awersie koło Neapolu jako syn kamieniarza.

Jego ojciec zmarł gdy Domenico był dzieckiem. W późniejszych latach mieszkał wraz z matką w pobliżu klasztoru San Severo, gdzie organista dawał mu lekcje muzyki. Później został przyjęty do Conservatorio di Santa Maria di Loreto.
W 1771 roku zaczął komponować opery i szybko rósł w sławę. Tworzył szereg oper dla neapolitańskich teatrów. W 1787 roku wyjechał do Sankt Petersburga, jednak jego muzyka nie przypadła tam do gustu. Po pobycie w Wiedniu, powrócił do Neapolu w 1793 roku.

W Neapolu Cimarosa został mianowany pierwszym organistą kaplicy królewskiej. Kiedy miasto został zajęte przez Napoleona w 1799 roku, Domenico tworzył patriotyczne pieśni przez co został uwięziony i groziło mu ścięcie. Został wydalony z Neapolu i w 1800 roku wyjechał do Wenecji. Był już wtedy poważnie chory, zmarł 11 stycznia 1801 roku. Utwory Cimarosa były znane w całej Europie, komponował muzykę, która była nasycona lekkością, elegancja i finezją.