George Arliss, wspaniały brytyjski aktor (bardzo) starej daty, sprawiał wrażenie jakby urodził się z monoklem. Na pewnej rozprawie sądowej określił się jako "najlepszy żyjący aktor świata". Ów syn malarza i wydawcy pracował na scenie w Wielkiej Brytanii i Stanach Zjednoczonych na długo przed pojawieniem się na ekranie. W latach dwudziestych i trzydziestych XX wieku Hollywood promował wielu aktorów, których można by opisać jako niezwykle brytyjskich, więc Arliss zyskał dużo ról, uznania i wielką popularność zarówno w brytyjskich, jak i w amerykańskich filmach, wcielając się w role Woltera, kardynała Richelieu, Nathana Rotschilda i księcia Wellingtona. Największą sławę przysporzyła mu dwukrotnie zagrana rola brytyjskiego premiera Benjamina Disraelego (w latach 1921 i 1929). Był pierwszym brytyjskim aktorem, który otrzymał nagrodę Akademii w kategorii najlepszy aktor za rolę dźwiękowej wersji filmu. Przechodząc z powodzeniem od filmów niemych do dźwiękowych - co było niemałym wyczynem - otrzymał także nominację za rolę radży Rukh w "Zielonej Bogini" (1930). Zaskakująca liczba granych przez niego postaci to dwulicowcy i mistyfikatorzy. W trzech różnych filmach był milionerem lub arystokratą udającym biedaka, a w innym włóczęgą udającym milionera. W swoim ostatnim filmie, przebojowym "Doctor Syn" (1937), gra sławnego przemytnika przebranego za duchownego, podczas gdy w "His Lordship" (1936) wciela się w postać jednego z bliźniaków, udającego brata. Arliss wystąpił w kilku filmach razem ze swoją żoną Florence, m.in. w "Disraeli" (1929), "Milionerze" (1931) oraz w "Królewskich wakacjach" (1933). Pomógł także Bette Davis na początku lat trzydziestych, kiedy Hollywood chciał ją odstawić na boczny tor.