Na skutek przedziwnego zbiegu okoliczności malarz pokojowy Augustin z dyrygentem Stanislasem eskortują trzech angielskich lotników zestrzelonych nad Francją podczas II wojny światowej.
Cecile, zepsuta i próżna siedemnastolatka, spędza wakacje na Riwierze Francuskiej ze swoim owdowiałym ojcem - playboyem, Raymondem i jego przyjaciółka Elsą. Cecile ma kompleks Edypa i łączą ją z ojcem stosunki ocierające się o kazirodztwo. Raymond zaprasza do swojego domu Anne - utalentowaną projektantkę mody i dawną przyjaciółkę swojej zmarłej żony. Gdy mężczyzna oświadcza się Anne, zazdrosna Cecile wraz z Else próbują odseparować rywalkę...
Wzorowy pracownik banku wraz z szajką rabusiów decyduje się obrabować placówkę. Złodzieje przetapiają kruszec na miniaturowe modele wieży Eiffla i próbują wywieźć go za granicę.
Film jest uwspółcześnioną, autorską wersją greckiego mitu, opartą na wcześniejszej sztuce reżysera. Orfeusz jest tu wziętym francuskim poetą, który spotyka na swej drodze Śmierć w postaci wytwornej, tajemniczej Księżniczki. Zafascynowany nią, zaniedbuje swą kochającą i wierną żonę, Eurydykę. Zderzenie współczesnych rekwizytów z mitem o greckim bohaterze nadaje filmowi tajemniczy, poetycki klimat. Orfeusz jest jednym z najlepszych przykładów wykorzystania techniki filmowej do przełożenia na język obrazów świata wyobraźni, jest kolejną wypowiedzią Cocteau na temat osobistych przeżyć i własnego przeznaczenia jako artysty. [Filmoteka Narodowa]
Dwóch oszustów, Louis (Raymond Cordy) i Emile (Henri Marchand), chce uciec z aresztu, ale udaje się to tylko Louisowi. Na wolności zakłada fabrykę gramofonów i staje się dobrze prosperującym biznesmenem. Jego przyjaciel ma mniej szczęścia. Po latach spotykają się znowu, Emile bowiem podjął tymczasem pracę w fabryce swego przyjaciela. Początkowo Louis pragnie pozbyć się swego byłego przyjaciela. Kompani z paki postanawiają wykorzystać jego kryminalną przeszłość przeciw niemu samemu...
"Krew poety" to surrealistyczny debiut skandalizującego artysty i pisarza, Jeana Cocteau. Osnową filmu, który okazał się kamieniem milowym w rozwoju języka filmowego, jest wędrówka poety po różnych płaszczyznach rzeczywistości. Można go uznać za rodzaj niepokojącego snu, tajemnej autobiografii, za zapis mąk artysty, szukającego inspiracji. Film stanowi więc zbiór pomysłów i obrazów, gdzie ciemność, schyłek i śmierć zestawione są z wizjami piękna i miłości. Towarzyszy temu mnogość eksperymentalnych, dziwnych i zaskakujących trików - choćby scena przechodzenia przez lustro, lewitująca pod sufitem dziewczynka czy posągi budzące się do życia. Po premierze "Krwi poety" wybuchł prawdziwy skandal - obraz oskarżono o treści antychrześcijańskie i przez rok nie był on w ogóle rozpowszechniany. Wkrótce jednak film został dostrzeżony przez wytrawną publiczność oraz krytykę i dziś zaliczany jest do najwybitniejszych dzieł filmowego surrealizmu i francuskiej awangardy.