Dokument ukazuje letnią falę protestów górniczych, która nasiliła w 1988 roku na terenie całego kraju, co było skutkiem fatalnych zarobków i organizacji pracy.

Dokument Roberta Glińskiego jest ekranizacją wspomnień tytułowego więźnia, Żyda polskiego pochodzenia - Leona Gudringa, któremu udało się przeżyć trzy lata w obozie koncentracyjnym w Oświęcimu. Po około 40 latach przybył ze Stanów Zjednoczonych, by odwiedzić miejsce kaźni... przypomnieć wydarzenia i nieludzkie zachowania.

Zdzisio, kierowca wiceministra wozi swojego przełożonego obserwując przemiany społeczno-polityczne w kraju.

Do Polski przybywa znany uzdrowiciel Clive Harris. Dokumentaliści ukazują rzesze ludzi, którzy szukają nadziei i pragną uzdrowienia.

Emerytowany kolejarz wspomina wypadek, do którego doprowadził.

Krzysztof Penderecki jest kompozytorem i dyrygentem. Dokument ukazuje życie oraz twórczość artystyczną muzyka.

Dokument ukazuje dzień zajęć w szkole oraz zadania jakie stają przed młodą nauczycielką na wsi.

Dokument Kazimierza Karabasza przedstawia codzienną, żmudną pracę najmłodszych adeptów szkoły muzycznej. Oglądamy zajęcia z rytmiki, przepisywania nut, baletu, śpiewu oraz (nieśmiałej jeszcze) gry na instrumentach. Kamera uważnie rejestruje skupienie i poświęcenie dzieci, a jedynym komentarzem są dobiegające zza kadru niekończące się polecenia nauczycieli: "wolniej, dokładniej, wyżej rączki…".

Podczas podróży nad jezioro małżeństwo zabiera młodego człowieka, którego następnie zaprasza na swój jacht. W trakcie rejsu dochodzi do rywalizacji pomiędzy mężczyznami.

Dokument przedstawia spotkanie polskich miłośników jazzu w Zakopanem.

Film należący do tak zwanej Czarnej serii polskiego dokumentu opowiada o grupie młodzieży z warszawskiej Pragi. Intencją autorów było zwrócenie uwagi na problemy tkwiące w życiu społeczeństwa.

Dokument ukazuje niezrealizowaną inwestycję budowlaną na warszawskim Targówku. Tutejszy dom kultury nadal jest tylko obietnicą i ciągle "straszy" zamkniętymi drzwiami.

Debiutancki film jednego z najważniejszych polskich dokumentalistów i drugi - obok "Skalnej ziemi" - z "czarnych dokumentów" nakręcony na prowincji. Scenariusz do niego napisała późniejsza wybitna dokumentalistka Krystyna Gryczełowska. Ten z pozoru liryczno-nostalgiczny dokument o małym miasteczku, które podupada, wyludnia się jak tysiące innych na kielecczyźnie, skrywał w istocie śmiałą krytykę ówczesnego systemu prawnego i ekonomicznego. Oto na skutek powojennych "reform" Wincentowo, cieszące się od stuleci sławą miasta szewców (komentarz: "Byli mistrzami w swoim fachu. Prawdziwe arcydzieła wychodziły z ich rąk. Mieli swoje legendy o butach dla Stanisława Augusta. Mieli zapał urodzonych artystów.") zostaje spacyfikowane przez nowe prawo zabraniające prywatnego handlu skórami. Młodzi, nie obarczeni obowiązkami rodzinnymi, wyjeżdżają z miasta w poszukiwaniu lepszych perspektyw. Ci, którzy mają do utrzymania żony i dzieci - stają przed wyborem wegetowania z nędznie płatnej pracy w spółdzielni lub prowadzenia prywatnego zakładu obciążonego wysokimi podatkami i nie objętego przydziałem skóry. Obchodząc absurdalne prawo szewcy kupują skóry nielegalnie, ryzykując więzienie. "W tym mieście w każdym prawie domu mieszkają ludzie, którzy piszą w ankietach: karany sądownie." Te słowa komentarza zestawione zostały z najbardziej poruszającym obrazem z tego filmu: dzieci spoglądają na matkę, która pochylona nad stosem drewnianych prawideł ukrywa zapłakaną twarz w dłoniach. Przed chwilą zobaczyliśmy jak sąd powiatowy skazał jej męża na rok więzienia za nielegalne posiadanie skóry. Ziarnik podobnie jak Ślesicki i Karabasz w „Gdzie diabeł mówi dobranoc”, czy Wrocławski w „Miejscu zamieszkania”, wskazuje, że zło tkwi w anonimowej, rozrośniętej ponad miarę machinie biurokratycznej ("Miasto produkuje coraz mniej. Miasto się wyludnia. Ale z roku na rok coraz lepiej rozwija się sprawozdawczość. Coraz więcej pisaniny. Uciekają ludzie od tej bezmyślnej pracy. Wyjeżdżają..."), złym prawie, które służy sprytnym spekulantom i bierności organizacji młodzieżowych (ujęcie pokazujące odrapany budynek z zabitymi na głucho okiennicami, na którym widnieje tablica: "Zarząd Powiatowy Związku Młodzieży Polskiej"). Obok zainscenizowanych sytuacji, są w filmie ujęcia nie aranżowane,  podpatrzone kamerą Antoniego Staśkiewicza na cotygodniowym targu: kobieta ubrana na czarno (może wdowa?) stoi samotnie z obrazem, którego nikt nie chce od niej kupić, mężczyzna z zegarem, a obok sprzedawca pary spodni, także czekają na nabywców. Pokazane w filmie miasteczko - nazwane w komentarzu Wincentowem, by reprezentowało setki innych, dzielących podobny los - to w istocie Staszów w województwie kieleckim zamieszkiwany od stuleci przez rzemieślników. Staszowscy szewcy otrzymali przywilej cechu w 1655 roku. Tu wyrabiano słynne szable "staszówki". Czwartkowy targ, który oglądamy w filmie, organizowany był na mocy prawa nadanego miastu przez Zygmunta I  w 1526 roku. W filmie niewiele mówi się o dawnej, wspaniałej przeszłości Wincentowa - Staszowa. Na jej tle peerelowska współczesność miasteczka prezentowałaby się w jeszcze bardziej ponurych barwach.