Jacek Karpiński III

Jacek Karpiński był polskim inżynierem wynalazcą, elektronikiem i informatykiem. Urodził się w 1927 roku w Turynie. Był synem słynnego polskiego konstruktora lotniczego i alpinisty Adama Karpińskiego oraz znanej lekarki i alpinistki Wandy Czarnockiej-Karpińskiej. Podczas II Wojny Światowej udzielał się konspiracyjnie w wielu formacjach młodzieżowych. Jako nastolatek brał udział w Powstaniu Warszawskim. W trakcie walki doznał ciężkich obrażeń kręgosłupa i został sparaliżowany. W 1946 roku, wróciwszy do zdrowia, Karpiński rozpoczął studia na Politechnice Łódzkiej. Po ukończeniu pierwszych studiów rozpoczął drugie na Politechnice Warszawskiej. W marcu 1951 roku zdobył tytuł magistra inżyniera. Od tego czasu naukowiec pracował w ZWUE T-12 na Żeraniu w Warszawie. Tam zaczął zawodową działalność, próbując realizować swoje nowatorskie wizje. Pierwszym projektem konstruktora stał się nadajnik krótkofalowy o mocy 2 kW NPK-2, lecz kreatywny elektronik nie poprzestał na tym. W połowie lat 50. został adiunktem w Instytucie Podstawowych Problemów Techniki PAN. Tam też pracował przy swoim następnym wynalazku jakim był pierwszy w Polsce aparat USG. W 1957 roku nastąpił przełom w konstruktorskiej karierze pana Jacka. Na podstawie pomysłu Józefa Lityńskiego powstała "AAH" - maszyna do długoterminowych prognoz pogody. Idąc za ciosem, Jacek Karpiński stworzył w 1959 roku pierwszy w świecie tranzystorowy analizator równań różniczkowych zwany "AKAT-1". W 1960 roku ten niezwykły wynalazek zwyciężył w konkursie młodych talentów techniki organizowanym przez UNESCO. W nagrodę Karpiński otrzymał możliwość studiowania na Harvardzie oraz na najsłynniejszej technicznej uczelni MIT. Jednak po studiach postanowił wrócić do Polski, pomimo ciekawych propozycji współpracy jakie dostał ze strony Amerykanów. Jego powrót zaowocował kolejnym tworem, tym razem była to maszyna na sieciach neuronowych rozpoznająca otoczenie przy użyciu kamery - "Perceptron". Niedługo potem Karpiński przeniósł się do Instytutu Fizyki Doświadczalnej Uniwersytetu Warszawskiego, gdzie w krótkim czasie skonstruował skaner fotografii wraz z komputerem "KAR-65". Był to o wiele bardziej wydajniejszy i opłacalny komputer niż ówczesna "Odra". W latach 70. wynalazca miał swoją własną niezawodną ekipę naukowców, z którą współpracował. Właśnie wtedy powstało największe dzieło wynalazcy - minikomputer "K-202" - jeden z pierwszych na świecie o tak dużej szybkości, wykorzystujący adresowanie stronicowe, co pozwalało na zwiększenie ilości dostępnej pamięci. Pomysł nie spodobał się władzom, co opóźniło masową produkcję i spowolniło rozwój polskiej komputeryzacji. Liczne światowe sukcesy Jacka Karpińskiego spowodowały, iż był obiektem szykan ze strony ówczesnej władzy. Uniemożliwiano mu dalszy rozwój, a także wyjazd zagranicę. Ostatecznie pan Jacek wycofał się całkowicie z zawodu i zajął się hodowlą trzody chlewnej pod Olsztynem. Jednak w 1981 roku udało mu się wyemigrować do Szwajcarii, gdzie pracował przy produkcji magnetowidów "Nagra", po czym zajął się działalnością prywatną. W swojej własnej firmie stworzył między innymi robota "Pen-Readera" sterowanego głosem oraz przenośny skaner z możliwością odczytywania tekstu po jednej linijce. 
Naukowiec wrócił do kraju w 1990 roku. Popadł w długi, gdyż jego wynalazki nie przebiły się na polskim rynku zalewanym przez zagraniczne produkty. 

Jacek Karpiński był człowiekiem skromnym, lecz także bardzo ambitnym i odważnym. Został trzykrotnie odznaczony Krzyżem Walecznych za udział w Powstaniu Warszawskim. Po powrocie do kraju zamieszkał z córką i jej rodziną we Wrocławiu. Do samej śmierci musiał się mierzyć z ciągłym brakiem funduszy. W ostatnich latach życia sytuacja, w której się znalazł zmusiła informatyka, by dorabiał sobie projektowaniem stron internetowych, lecz pomimo sędziwego wieku dalej pracował nad różnymi autorskimi projektami, które również nigdy nie doczekały się realizacji. Niedoceniony i zapomniany zmarł w wieku 82 lat we Wrocławiu.