Film dokumentalny poświęcony wielkiemu scenografowi, kostiumografowi, współtwórcy sukcesu polskiego kina lat sześćdziesiątych i siedemdziesiątych, twórcy ołtarzy papieskich. Jako szesnastolatek trafił do Auschwitz, ale jego dorobek to pochwała piękna świata i sztuki. Jego prace towarzyszyły przełomowym wydarzeniom społecznym w Polsce. Wspomnieniom artystów o niezwykłych zdolnościach i perfekcjonizmie Kołodzieja, tajemniczej osobowości towarzyszą bogate archiwalia, także z jego pracowni. Film nakręcono na gdańskiej Starówce, gdzie spędził większość powojennego życia.

Lena zostaje uprowadzona. Matka policjantka, aby ją uratować, decyduje się popełnić przestępstwo.

Dokument przedstawia sylwetkę zmarłego reżysera na podstawie pozostawionych przez niego notatek.

Ukraińskie miasto Humań to miejsce, gdzie spotykają się przedstawiciele dwóch światów. Z jednej strony Żydzi, którzy całymi tłumami przyjeżdżają tutaj na grób cadyka Nachmana, aby świętować Rosz ha-Szana, czyli początek roku. A z drugiej lokalna społeczność - wielu jej członków będących wyznania prawosławnego otacza kultem Maksyma Żeleźniaka i Iwana Gontę, pogromców Polaków i Żydów. Na styku różnych tradycji i interesów zaczyna coraz bardziej iskrzyć. Miejscowi zarzucają gościom panoszenie się i zawłaszczanie przestrzeni. Goście oskarżają miejscowych o antysemityzm i prowokowanie konfliktów. Dokumentalista Krzysztof Kopczyński przygląda się całej sytuacji w cierpliwy i wnikliwy sposób. Zaznacza wszystkie niuanse i rysuje dla niej szeroki kontekst. Pozwala mówić Ukraińcom o krwawej historii regionu i wysłuchuje opowieści Żydów o duchach zwanych dybukami.

Historia Brunona Drywy oraz innych mieszkańców Gdyni. W Czarny Czwartek, 17 grudnia 1970 roku, zginęli oni z rąk wojska i milicji.

Andrzej Wajda przedstawia w tym dokumencie biografię słynnego filmowca i swojego wieloletniego współpracownika - Edwarda Kłosińskiego. Był on wybitnym operatorem filmowym. O jego niezwykłej twórczości opowiada miedzy innymi żona Krystyna Janda oraz najbliżsi przyjaciele, jak i sam reżyser. W filmie wykorzystano również fragmenty wielu ważniejszych produkcji, przy których tworzeniu brał udział Kłosiński.

Nowa Huta miała być esencją socjalizmu. Powstawała jako pierwsze w Polsce "miasto bez Boga, bez kościoła". W założeniach miała skupiać podstawowe idee doktryny. W rzeczywistości wyjaskrawiła jej niedoskonałości i stała się symbolem walk o wiarę. Film przedstawia historię jednej z rodzin mieszkających w Nowej Hucie tamtego okresu.

Dokument opowiada historię kobiety posądzonej o cudzołóstwo i zamordowanej w wiosce Spingul w górach północnego Afganistanu w kwietniu 2005 roku. Informacja obiegła cały świat 23 kwietnia 2005 roku, stając się epilogiem opowieści, która swój początek miała 5 lat wcześniej. W wyniku umowy zawartej między rodzinami Amina poślubia Mohammeda. Po uroczystości mężczyzna opuszcza żonę, wyjeżdżając do pracy w Iranie. Nigdy więcej nie daje znaku życia. Porzucona kobieta zaczyna spotykać się z Karimem, należącym do klanu zwaśnionego z rodziną Aminy. Para zostaje przyłapana na schadzce i oskarżona o naruszenie świętego prawa Koranu. Dziewczyna zostaje zamordowana, Karimowi udaje się uciec. W śledztwie nikt nie przyznał się do zbrodni, prócz matki zmarłej, świecie przekonanej o konieczności zabicia córki, gdyż ta zniesławiła ją i całą jej rodzinę. Świadkowie próbują zrekonstruować tragedię, by odpowiedzieć na nurtujące wszystkich pytanie, co wydarzyło się w dniu śmierci Aminy.  

W dniach od 25 do 28 maja 2006 roku, po Polsce pielgrzymował papież Benedykt XVI. Było to historyczne wydarzenie. Wydarzenie, które umocniło Polaków w wierze, wydarzenie o którym bardzo dużo i często mówiono w środkach społecznego przekazu na całym świecie.

Film Antoniego Krauze przedstawiający portret znakomitego polskiego reżysera i dokumentalisty - Bohdana Kosińskiego. W którym to bohater opowiada o swoim barwnym życiu, o drugiej pasji, jaką jest astronomia. Film wzbogacają na dodatek najbardziej znane i cenione filmy Kosińskiego - "Lubelska starówka", "100 lat", "Temat sportowy", "Na torach", "Budowałem miasto", "Poręczenie", "Parada wspomnień", "Szkic etnograficzny", "Przerwany film" i "Salwa".

Ten film ma w sobie coś z "Kartoteki" Tadeusza Różewicza. Tyle że to nie teatr. A łóżka są dwa. Te łóżka są najważniejszymi meblami w ciasnym mieszkanku na warszawskiej Ochocie. Ważny jest też stół. Dźwiga na sobie wszystko co najpotrzebniejsze i co powinno leżeć w zasięgu ręki. Właściwie, pokój jest tak mały, że w zasięgu ręki znajduje się tu niemal wszystko co przez lata nagromadziło się na półkach i po kątach, znacząc kolejnymi warstwami upływ czasu. Jedno z łóżek obudowano ortopedyczną konstrukcją. Drugie jest zupełnie zwyczajne. Na pierwszym spoczywa Bernard Dobrowolski. Na drugim jego ojciec -Dominik. Bohaterowie filmu są skazani na leżenie. Syna unieruchomiły nakładające się na siebie schorzenia, które zdeformowały mu ciało i odebrały władzę w nogach. Ojca obezwładnił wylew krwi do mózgu. Najpierw Dominik opiekował się Bernardem. Teraz Bernard ze swego łóżka czuwa nad Dominikiem, by starał się ruszać, odzyskiwać względną sprawność. Czasem rzuca mu banana, by zaspokoił głód nim przyjdzie pielęgniarka i poda im posiłek. Przez ten niemiłosiernie ciasny i zagracony pokój przewija się - w co aż trudno uwierzyć - mnóstwo, jak na ten metraż, osób (jakże trudne zadanie miał operator Jacek Petrycki!). Bliscy, pielęgniarka, znajomi, lekarz, dziewczyny, jakiś domokrążny sprzedawca męskich wód toaletowych nie mający pojęcia o tym, co oferuje... Z rozmów z nimi wyłaniają się osobowości i strzępy przeszłości obu mężczyzn. Dominik miał sześć lat, gdy w jednym tygodniu stracił oboje rodziców. Trafił do Niepokalanowa. Został zakonnikiem. Otrzymał święcenia. Pewnego dnia wpadł na pomysł, by handlować dewocjonaliami (jeszcze sporo zostało mu ich do dziś w różnych pudełkach i pudłach). Na jednym z odpustów poznał dziewczynę. Ponoć zakochał się w niej bez pamięci, choć dziś utrzymuje, że wcale nie aż tak. W każdym razie postanowił zdjąć habit. Poczekał aż papież zwolni go ze święceń i ożenił się. Teraz ma już 84 lata, jest wdowcem i ma czworo dzieci - córkę i trzech synów. Bernard, jak widać na starej fotografii, był początkowo zdrowym chłopcem. Kiedy o sobie dała znać nieuleczalna choroba? Lekarz przychodzi wstrzykiwać mu lekarstwa w stawy ciągle sprawnych rąk od ponad dwudziestu lat... Tak czy inaczej do szkoły chodził normalnie. W liceum zaczął fotografować, głównie piękne dziewczyny, co jest jego pasją i specjalnością do dziś. Fotografuje je leżąc w łóżku, a one najwyraźniej są pełne uznania dla jego profesjonalizmu. Zresztą Bernard Ben Dobrowolski nie rozstaje się z aparatem. Jest ciągle aktywny. Dokumentuje wszystko: postępy ojca w rehabilitacji, wizyty znajomych, zabiegi lekarza... Ojciec i syn, ciągle z konieczności razem, żyją w fascynującej symbiozie. Z uporem i godnością walczą z fizycznymi ograniczeniami i słabością. Bernard, choć tak doświadczony przez los, zdumiewa energią swoistym wigorem i humorem, a zwłaszcza troską o ojca. Jest wrażliwy i delikatny, a zarazem twardy. Dopiero kiedy Ryszard Zawistowski i Wiktor Zydroń - kumple z dawnych dobrych czasów i wieczorów w "Stodole" - zagrają mu na puzonie i bandżo specjalnie skomponowanego dla przyjaciela bluesa... Katarzyna Maciejko-Kowalczyk pokazuje człowieczeństwo i siłę międzyludzkich więzi poddane bardzo ciężkiej próbie. Jej uwięzieni w łóżkach bohaterowie znajdują się w sytuacji zdawać by się mogło beznadziejnej i nie do zniesienia. A przecież z tego filmu tchnie optymizmem nie tak często oglądanym na ekranach telewizorów. Docenili to w paździeniku tego roku jurorzy na 42. Międzynarodowym Festiwalu Filmów Dokumentalnych w Lipsku. "Benek blues" został uhonorowany prestiżową nagrodą Telewizji Niemieckiej MDR

Do Polski docierają sygnały o niezadowoleniu natowskiego sztabu z kroku defiladowego wojska. W wojsku rozpoczyna się narada specjalistów.

Po 50 latach rodziny ofiar zbrodni katyńskiej jadą odwiedzić groby swoich bliskich.

Sztuka lat 50. i przekazywane przez nią wartości - w oczach młodzieży żyjącej prawie 40 lat później. Podstawą dyskusji, którą prowadzą młodzi ludzie z Liceum im. Hoffmanowej w Warszawie, są prace plastyczne z nurtu realizmu socjalistycznego. Przy okazji widz poznaje również stosunek jej uczestników do ustroju i tamtych czasów oraz ich poglądy na motywacje twórców i sterujące nimi mechanizmy systemowe, a także na powinności sztuki i artysty.

Artystka kabaretowa zostaje upita i aresztowana. Funkcjonariusze UB żądają od niej zeznań obciążających jej kolegę z zespołu.