John Simm

Kariera Johna Simma przypomina pasmo spełnionych marzeń. Kiedy kilka lat temu podczas kawalerskiego weekendu w Amsterdamie przez cały dzień (do tego na kacu) sterczał w kolejce, żeby dostać się do Muzeum Van Gogha, swojego ukochanego twórcy, nie spodziewał się, że kilka lat później wystąpi właśnie jako Van Gogh w produkcji Channel 4. Zawsze kochał "Zbrodnię i karę", w 2002 BBC zaproponowało mu rolę Raskolnikowa w nowej adaptacji dzieła Dostojewskiego. Na sławę, jaką zdobył wcielając się w postać policjanta, który w efekcie wypadku przenosi się 30 lat wstecz, nie był zupełnie przygotowany.

John Ronald Simm przyszedł na świat w Leeds (hrabstwo West Yorkshire) jako najstarszy z trójki rodzeństwa. Miał trzy lata, gdy przeniósł się wraz z rodziną do Lancashire. Osiem lat później, po rozwodzie rodziców, zamieszkał z ojcem. Dorastał w Nelson, ukończył tamtejszą Edge End High School. W jednym z wywiadów wyznał, że decyzję "zostanę aktorem" podjął po obejrzeniu "Buntownika bez powodu". Pierwsze lekcje aktorskiego rzemiosła pobierał w Blackpool Drama Centre jako szesnastolatek. W tym czasie dołączył do amatorskiej grupy teatralnej, zyskując uznanie lokalnej krytyki i widzów. W wieku dziewiętnastu lat wstąpił do słynnej londyńskiej Drama Centre, szkoły teatralnej, nauczanie aktorstwa opierającej w znacznej mierze na metodzie Stanisławskiego. Jako absolwent mury uczelni opuścił w 1992.

W tym samym roku zadebiutował na ekranie - powierzono mu rolę Joby'ego Johnsona w jednym z odcinków telewizyjnej produkcji Rumpole of the Bailey. Za przełomową w karierze Brytyjczyka uważa się rolę Billa Preece'a, nastoletniego mordercy, w wysoko ocenianym serialu policyjnym Cracker. Pierwszym filmem fabularnym Simma był Boston Kickout, który dał mu nagrodę dla najlepszego aktora na festiwalu w Walencji w 1995. W drodze po statuetkę młody aktor pokonał m.in. Dennisa Hoppera. Rok później przyszedł czas na profesjonalny debiut sceniczny - występ w Goldhawk Road na deskach Bush Theatre.

W latach 1997 i 1999 pojawił się jako Danny Kavanagh w The Lakes, budzącej kontrowersje serii BBC. Rok 1999 przyniósł rolę Jipa w kultowym, obsypanym nagrodami obrazie Human Traffic. Obie produkcje zapewniły mu tytuł alternatywnego symbolu seksu. Znaczący w filmografii Simma jest też polityczny thriller State of Play (Rozgrywki), gdzie wcielił się on w postać dziennikarza śledczego Cala McCaffreya. W filmie zagrał u boku Philipa Glenistera, z którym ponownie udało mu się pracować przy zdjęciach do Life on Mars (Życie na Marsie). W 2002 spełniło się jego kolejne marzenie - zagrał frontmana grupy New Order Bernarda Sumnera w 24 Hour Party People. Podczas koncertu na żywo w Finsbury Park na jednej scenie z New Order zaśpiewał utwór Joy Division "Digital".

Dwa lata później wystąpił w Sex Traffic, traktującym o handlu kobietami zdobywcy BAFTY. Laureatką tej statuetki została także kolejna produkcja Simma, Life on Mars (Życie na Marsie), ciesząca się ogromną popularnością wśród widzów (było ich ponad 7 milionów) historia oficera policji, który po wypadku trafia do Manchesteru z roku 1973. Dla Simma rola DI Sama Tylera zaowocowała nominacją do nagrody BAFTA dla najlepszego aktora.

Olbrzymią rolę w życiu Simma odgrywa muzyka. Sam twierdzi, że gdyby nie został aktorem, byłby muzykiem. Gry na gitarze nauczył go ojciec. Jako nastolatek Simm przez pięć lat towarzyszył mu podczas występów w klubach dla robotników. John był też założycielem, autorem tekstów i gitarzystą rockowej grupy Magic Alex. Zespół pojawił się jako support podczas dwóch brytyjskich tras Echo and the Bunnymen. Simm wystąpił gościnnie na płycie lidera tej formacji Iana McCullocha. Magic Alex rozpadł się w 2005, w międzyczasie wydany został ich jedyny album - "Dated & Sexist".

Prywatnie John Simm jest mężem Kate Magowan, również aktorki. Mają dwójkę dzieci: Ryana (na cześć gracza ManUtd Ryana Giggsa) i Molly. Co do pasji aktora, to są one typowo brytyjskie. Simm od najmłodszych lat kibicuje Czerwonym Diabłom. Ma też, jak często podkreśla w wywiadach, obsesję na punkcie The Beatles, których utwory traktuje jak ścieżkę dźwiękową własnego życia.