King Vidor

King Wallis Vidor był amerykańskim reżyserem filmowym, producentem i scenarzystą. Miał korzenie węgierskie, jego rodzina osiedliła się w Galveston w Teksasie około roku 1850. Urodził się w 1894 w Galveston. W dzieciństwie przeżył wielki huragan 1900 roku. W oparciu o te wydarzenia napisał w 1935 fabularyzowaną relację pod tytułem "Southern Storm" dla magazynu Esquire.

Początkowo pracował jako wolny strzelec w charakterze operatora kamery kronik filmowych oraz kinooperator. Jego debiutem reżyserskim był film "The Grand Military Parade" z 1913. Następnie zamieszkał w Hollywood, gdzie początkowo pracował jako scenarzysta nad cyklem filmów dla sędziego Willisa Browna, który był też zapalonym producentem filmowym. W roku 1919 wyreżyserował swój pierwszy hollywoodzki film "Na zakręcie".

Sukces, jaki odniosło jego następne dzieło "Peg'O My Heart" spowodował, iż podpisał kontrakt z Goldwyn Pictures, wkrótce połączonym z Metr-Goldwyn-Mayer (MGM). Trzy lata później wyreżyserował film "Wielka Parada", który stał się jednym z klasyków kina niemego i odniósł sukces kasowy. To osiągnięcie postawiło reżysera w gronie najważniejszych reżyserów studia MGM następnej dekady. W roku 1928 otrzymał swoją pierwszą nominację do Oscara za film "Człowiek z tłumu". W tym samym roku wyreżyserował film "Show People" z Marion Davies, w którym pojawił się też w roli epizodycznej. Jego ulubionym filmem z tego okresu był obraz "The Patsy".

Pierwszym dźwiękowym filmem Vidora był obraz "Dusze czarnych", z obsadą składającą się również z afroamerykańskich aktorów. W tym dziele pojawił się nowy sposób używania dźwięku i głosów aktorów, stosowany przeważnie do chwili obecnej. Okazało się, że jest świetnym reżyserem również w erze filmów dźwiękowych. Potwierdziły to takie obrazy, jak "Noc weselna", "Wzgardzona", Pojedynek w słońcu", "Wojna i pokój". Miał swój wkład w film "Czarnoksiężnik z Oz", gdy reżyser Victor Fleming zastąpił George'a Cukora przy "Przeminęło z wiatrem", ale nie został wymieniony jako reżyser w czołówce.

W roku 1962 był przewodniczącym jury na Międzynarodowym Festiwalu Filmowym w Berlinie, a w 1969 członkiem jury na Międzynarodowym Festiwalu Filmowym w Moskwie. Został też wpisany do Księgi rekordów Guinnessa, jako reżyser o najdłuższej karierze filmowej. Trwała ona od roku 1913 do 1980. Był pięciokrotnie nominowany do Oscara za reżyserię, ale nigdy nie wygrał. Otrzymał za to statuetkę honorową w roku 1979.

Powszechnie znany jest fakt, iż żywo interesował się tajemnicą morderstwa innego twórcy filmowego, Williama Desmonda Taylora, ale nigdy nie wyjawił publicznie konkluzji swojego śledztwa. W roku 1953 opublikował swoją autobiografię pod tytułem "A Tree Is a Tree". Miał trzy żony: Florence Arto, która urodziła mu córkę; Eleanor Boardman, z którą miał dwie córki - Antonię i Belindę oraz Elizabeth Hill. Zmarł w wieku 88 lat na swoim ranczu w Kalifornii z powodu niewydolności serca. Jego szczątki zostały skremowane i rozsypane nad kalifornijską posiadłością.