Po 50 latach rodziny ofiar zbrodni katyńskiej jadą odwiedzić groby swoich bliskich.

Film dokumentalny Andrzeja Titkowa zamyka napis: "Podjęliśmy tę niełatwą decyzję pokazania naszych autentycznych, intymnych przeżyć w nadziei, że pomoże to innym ludziom, Grupa Treningowa Laboratorium psychoedukacji, listopad 1987." Jego bohaterami są uczestnicy sesji terapeutycznej oraz prowadzący ją Wojciech Eichelberger. Podczas zajęć uczą się przede wszystkim wyrażania uczuć. Tytułowe zdanie odnosi się do niemożności dania i uzyskania tego, czego się pragnie od swoich najbliższych. To ona staje się główną przyczyną rozpaczy i lęku. W opowieściach bohaterów powraca dojmujące poczucie braku miłości i ciepła. W końcowej wypowiedzi Eichelbergera wybrzmiewa najważniejsze zalecenie dotyczące uważności, odwagi i zrozumienia dla innych ludzi: "Czujesz się tak jak żyjesz, to samopoczucie trzeba pielęgnować". Czułe i czujne oko kamery ukazuje moment, w którym nazwane zostają fundamentalne potrzeby i wyrażone przez lata tłumione emocje. Jacek Petrycki filmuje w bliskich planach, co pozwala dostrzec każdy grymas twarzy i gest. Powracające niczym lejtmotyw sekwencje plenerowe, przedstawiające pacjentów podczas zajęć fizycznych zrealizowano w odleglejszych planach, umożliwiających refleksję i kontemplację pięknego otoczenia Laboratorium.

Film eksperymentalny. Filmowy portret pisarza. Osią filmu jest rozmowa z Tadeuszem Konwickim. Drugą warstwę tworzą cytaty filmowej twórczości Konwickiego. Kolejną - liczne fragmenty dokumentalne z przełomowych momentów naszej historii. Esej o człowieku, artyście i historii, której był świadkiem i którą współtworzył.

Jednym z najważniejszych osiągnięć mistrza polskiego dokumentu, Kazimierza Karabasza, było utorowanie drogi dokumentalistom do tworzenia pogłębionych psychologicznie portretów jednostkowych. Za pierwszy taki film uważa się "Rok Franka W." (1967). Bohatera tego dokumentu Karabasz poprosił o pisanie dziennika, który stanowił kanwę narracji zza kadru, oraz o robienie zdjęć. Te dwa typy materiałów autorstwa bohatera pozwoliły się do niego zbliżyć i zobaczyć świat jego oczyma. Podobny zabieg zastosował Karabasz realizując dziesięć lat później "Lato w Żabnie". Maria fotografuje najbliższych i sąsiadów. Mama dziewczyny młóci, zbiera siano, karmi kaczki. Ojciec klepie kosę, kosi łąki. Oboje ciężko pracują podczas wykopków. Aparat odsłania biedę i trud codziennego życia w maleńkim Żabnie. Ale Maria zarejestrowała również momenty radości, gdy mieszkańcy obchodzą dożynki, gdy wraz ze szkolnymi przyjaciółkami świętuje urodziny jednej z nich, wesele koleżanki, chrzciny bratanka. Zdjęcia Marii układają się w rodzajowy obraz wiejskiego życia, zapisany z wrażliwością osoby, która w nim uczestniczy i zna obowiązujące portretowaną społeczność reguły. Narracja bohaterki sprawia, że opowieść ta staje się czymś więcej niż tylko dokumentacją dnia codziennego - jej tematem jest bowiem tożsamość i problem zakorzenienia. Ze zdjęć i słów powstał portret dziewczyny w istotnym momencie jej przemiany, gdy nie jest jeszcze warszawianką, ale już nie jest żabnianką, gdy bliskie jej jest życie na wsi, ale właśnie rozpoczyna funkcjonować w mieście.

Dokument ukazuje kulisy powstawania filmu "Wszystko na sprzedaż" Andrzeja Wajdy.