Film Urszuli Dubowskiej odkrywa drugą, mniej znaną stronę twórczości Władysława Hasiora. Oprócz rzeźbiarstwa artysta zajmował się także projektowaniem scenografii teatralnych, a w wolnych chwilach nie rozstawał się z aparatem fotograficznym. Władysław Hasior to artysta wszechstronny, konsekwentnie idący swoją drogą. Krytycy uplasowali go na pograniczu rzeźby i malarstwa. Natomiast mało znaną dziedziną w twórczości artysty była fotografia i scenografia. Hasior był obserwatorem: dokumentalistą i kolekcjonerem widoków Polski powiatowej. Zgromadzone przez artystę przeźrocza opowiadają o tkwiącej w ludziach potrzebie upiększania sobie życia, o sztuce i pseudosztuce, która przedstawia stan plastycznej świadomości w PRL.
Postać Stanisława Grzesiuka znana jest głównie z muzyki i piosenek, które wykonywał na terenie Warszawy. Życie barda opisuje wielu znajomych i członkowie rodziny. Jan Młynarski gra do dzisiaj na jego bandżoli w swojej kapeli i opowiada o perypetiach muzycznych Grzesiuka. Autor jego biografii Bartosz Janiszewski, obala mity i przytacza fakty z barwnej kariery muzyka. Szczególnie ważne są osobiste pamiątki wnuczki artysty, która oprócz wspomnień, pokazuje też wiele unikatowych zdjęć, na których utrwalony jest wirtuoz warszawskiego folkloru.
W 1981 roku Jacek Urbaniak objął kierownictwo zespołu instrumentów dawnych Warszawskiego Towarzystwa Muzycznego Ars Nova, którego repertuar obejmuje utwory muzyki europejskiej od XIII do XVI wieku. Jacek Urbaniak jest uważany za jednego z pionierów ruchu wykonawstwa historycznego w Polsce. Artysta zajmuje się także aranżacją muzyki ludowej oraz kompozycją, a od 2017 roku współpracuje z Polską Operą Królewską w Warszawie.