Maria Kwiatkowska należy, obok Krystyny Gryczełowskiej, Danuty Halladin, Ireny Kamieńskiej, Jadwigi Żukowskiej, do najwybitniejszych polskich dokumentalistek debiutujących na przełomie lat 50. i 60. W kręgu jej zainteresowań artystycznych znajdowała się historia miast, sztuka, a przede wszystkim sytuacja kobiet. To właśnie kobietom reprezentującym różne środowiska poświęciła najwięcej swych filmów. Do tej grupy należy również "Strażniczka". Choć nie jest to dokument wyróżniający się formalnie, to zasługuje na uwagę ze względu na główną bohaterkę i jej niezwykłą historię. Niewyszukana konwencja filmu złożonego z długiego monologu Kulczyckiej do kamery, ujęć wnętrza jej mieszkania i prezentowanych przez nią artefaktów oraz nielicznych archiwaliów nie przysłania tego, co w "Strażniczce" najistotniejsze - bohaterki, od której biją siła i szlachetność. Anna Kulczycka stała się spadkobierczynią unikatowej kolekcji kobierców i dywanów, które od 1906 roku zbierał jej teść, a potem mąż. Barwnie opowiada o zamiłowaniu swojego męża, które szybko zaczęła podzielać, o stylu ich życia, a przede wszystkim o losach zbiorów. Dzięki zapobiegliwości Anny i jej męża przetrwały II wojnę światową ukryte pod podwójną podłogą. Następnie udało im się przetransportować je do Warszawy i umieścić w niewielkim mieszkaniu w blokach. W drugiej połowie lat 70. sprzedali część kolekcji na Wawel. Większość zbiorów Anna przekazała po śmierci męża do specjalnie utworzonej galerii w Zakopanem, której została kustoszem. O dywanach opowiada ze znawstwem, odwołując się do historii i tradycji miejsc, z których pochodzą, przede wszystkim do kultury Orientu.

Dokumentaliści ukazują historię Polski, która ilustrowana jest dziełami sztuki z Muzeum Narodowego w Krakowie.

Wędrówka z kamerą po Ziemi Lubuskiej zaczyna się w Międzyrzeczu, pod starym dębem liczącym 1100 lat, pod którym mieli spotkać się Bolesław Chrobry i Otton III. Narrator podkreśla ciągłość życia Polaków na tych terenach. Przenosimy się do Gorzowa Wielkopolskiego, miasta wojewódzkiego, który rywalizuje o pierwszeństwo na Ziemi Lubuskiej z Zieloną Górą. O mieście mówią Irena Dowgielewiczowa, pisarka, autorka poematu Rzecz o Gorzowie oraz Zdzisław Morawski, pisarz, prezes Towarzystwa Miłośników Ziemi Gorzowskiej. Miasto znane jest z licznej społeczności romskiej. Ma osiągnięcia sportowe: klub Stal Gorzów i miejsca kultury: Teatr im. Juliusza Osterwy, Kino Kopernik. Zielona Góra może się pochwalić Festiwalem Piosenki Radzieckiej, Biennale Malarstwa, rozwiniętym przemysłem. W obu miastach wojewódzkich działają wyższe uczelnie sportowe, pedagogiczne i inżynierskie. Ziemia Lubuskie to znakomite miejsce dla rekreacji i odpoczynku. W Sławie odbywają się zawody brydżowe i wczasy w siodle. Zamek i kąpielisko w Lubniewicach przyciąga wielu turystów. W Łagowie odbywa się jeden z najstarszych polskich festiwali filmowych Lubuskie Lato Filmowe. Kamera wyłapuje twarze Andrzeja Wajdy, Kazimierza Kutza, Emilii Krakowskiej, Małgorzaty Braunek, Wiesława Gołasa i innych. Film turystyczno-krajoznawczy w reżyserii Marii Kwiatkowskiej, we współpracy z Krystyną Gryczełowską. Kwiatkowska, doświadczona dokumentalistka, zrealizowała kilka filmów o różnych regionach Polski: "Ziemię Kielecką", "Od Szczecina do Szczecina", "Zwiedzajcie Ziemię Kielecką", "Lublin po 30 latach", "Dlaczego Zamość...".

Film mówi o udziale kobiet w II wojnie światowej. Byłe żołnierki, sanitariuszki i łączniczki opowiadają o swoich wojennych losach. Dziś są reżyserkami, sekretarkami, wykładowczyniami, sprzedawczyniami.