Ja przekonałam sie do Austina dopiero za 2 podejściem. uważam, że genialny pastiż na szpiegowskie filmy.

Cóż, może nie tyle co się śmiałem, to całość, bez znajomości szpiegowskich filmów, wydała mi się naprawdę sympatyczna, radosna, bezinteresowny, nie-niesmaczny, przyjazny humor. Lekkość tego dzieła kinowego porwała mnie i usadziła tutaj, w komplementach na temat Mike(a) Myersa. Specyfika jego gry także mi bardzo odpowiada, a gdyby tak zachować się raz czy drugi niczym on w tym filmie przy ludziach? Niektórzy byliby zachwyceni, jeżeli dobrze do rozegrać, trafić w klimat, okoliczności. Albo... przeciwnie.
Pozytywność jednak często ujmuje.