Dokument. W roku 1992, po rozpadzie Czechosłowacji, były dysydent polityczny, przywódca aksamitnej rewolucji, dramaturg i eseista, Václav Havel, został ogłoszony pierwszym prezydentem nowego państwa - Republiki Czeskiej. Tym samym były wróg publiczny otrzymał społeczny mandat, uprawniający go do transformacji państwa i jego instytucji. Mając świadomość, że tego typu wydarzenia są czymś wyjątkowym, Havel pozwolił swojemu przyjacielowi, filmowcowi Pavelowi Koutecký'emu, na towarzyszenie mu z kamerą, zarówno na Hradczanach (siedziba prezydenta), jak i w podróżach po świecie. W rezultacie powstał "Obywatel Havel", pełnometrażowy film dokumentalny, zbudowany z niepokazywanych nigdzie dotąd obrazów, dzięki któremu możemy zobaczyć portret człowieka znajdującego się w samym centrum międzynarodowej polityki i zainteresowania mediów, próbującego utrzymać równowagę pomiędzy byciem osobą publiczną a swoim życiem osobistym, a jednocześnie starającego się o to, by przeprowadzić swój naród od komunizmu do wolnej, demokratycznej przyszłości. Materiały do filmu powstawały przez 13 lat, począwszy od 1992 roku.
Film jest hipnotycznym, rozpisanym na wiele aktów zapisem rodzenia się patologicznej, aspołecznej osobowości. Nastoletni René nie może pogodzić się z odejściem ojca i odrzuceniem przez matkę. Żyjąc w świecie pozbawionym miłości i jakichkolwiek pozytywnych wzorców, jest skazany sam na siebie. Szybko trafia na drogę przestępstwa. René nie ma szans na resocjalizację – zmiany w jego osobowości, spowodowane traumą z domu rodzinnego, są zbyt głębokie. Mając niewątpliwą umiejętność manipulowania ludźmi, wkrada się w ich łaski, by potem ich okraść – w 1992 roku okrada nawet samą Třeštíkovą. Uwodzi i porzuca kobiety, ma syna, którym się nie interesuje. Jego szemrane interesy nieodmiennie kończą się za więziennymi kratami. Gdy umiera matka jego dziecka, nie wydaje się tym zbytnio przejęty, skupia się na opisie swojego wątłego zdrowia. Jego życie jest egoistycznym żebraniem o czułość i odrobinę uwagi.
Unikalny cykl filmów "Powiedz mi coś o sobie", który wiosną 1989 roku zaczęła kręcić reżyserka Helena Třeštíková za pomocą wyjątkowej metody długoterminowej obserwacji w zakładzie poprawczym dla nieletnich w Libkovicach. Materiał filmowy został nakręcony w ciągu dwu do pięciu lat i dokumentuje nie tylko zmiany w życiu poszczególnych bohaterów, ale również całego społeczeństwa.