Operator filmowy, pionier technik zdjęciowych, mistrz nastroju - Mieczysław Jahoda. Wspomnienia o autorze zdjęć do takich klasyków polskiego kina jak: "Krzyżacy", "Rękopis znaleziony w Saragossie" czy "Jak daleko stąd, jak blisko". W czerwonej sztruksowej marynarce Jahoda wyróżniał się na tle ówczesnej szaroburej polskiej rzeczywistości. Oryginalny był także jego styl filmowania. Jahoda wprowadził na ekrany nowe technologie operatorskie: realizował filmy w systemie szerokoekranowym Cinemascope i na kolorowej taśmie Eastmancolor firmy Kodak. Mistrza nowej estetyki w kinie polskim wspomina plejada twórców filmowych i filmoznawców.

Reakcje wolnego świata i konsekwencje ogłoszenia stanu wojennego nad Wisłą w grudniu 1981.

O Jacku Kaczmarskim opowiadają ci, na których wpłynął swoją twórczością.

Dokument skupia się na politycznych aspektach wydarzeń grudnia 1970 r.

Grupy, według planów "Teosia", miały zajmować się małym sabotażem; prowadzić "akcje miejskie" - ulotkowanie, karanie donosicieli i kolaborantów, zajmować się legalizacją - czyli wyrobem fałszywych dokumentów dla potrzeb podziemia, przygotowaniem i obsługą manifestacji, przygotowaniem do starcia z milicją na wypadek ogłoszenia strajku generalnego. W ramach Grup Oporu powstała też, później usamodzielniona, Sekcja Transportu, zajmująca się odbiorem, przechowywaniem i dystrybucją przemycanego ze Szwecji sprzętu dla podziemia. Grupy wystąpiły publicznie po raz pierwszy 1 sierpnia 1982 roku, w rocznicę Powstania Warszawskiego o godzinie 17. Bardzo szybko Grupy Oporu "Solidarni" podzieliły się na samodzielne zespoły z wyodrębnioną specjalizacją i określonym terenem działania. Jedną z grup była Grupa "Witka"/"Waldka". Członkowie właśnie tej grupy są bohaterami filmu. Pomimo aresztowań, przez cały okres działania, Służbie Bezpieczeństwa, nigdy nie udało się ich rozpracować. Film o determinacji, odwadze, nonkonformizmie, o przyjaźni, która sprawdziła się wielokrotnie w najtrudniejszych warunkach, w końcu o "lekkości bytu" w czasach permanentnej opresji i mozolnym szukaniu sensu i smaku życia.

Dokument przedstawia sylwetkę Janusza Głowackiego, cenionego na całym świecie pisarza, dramaturga i scenarzysty. Na podstawie jego scenariuszy powstało wiele filmów z kanonu polskiej kinematografii, między innymi "Polowanie na muchy" w reż. Andrzeja Wajdy i "Trzeba zabić tę miłość" w reż. Janusza Morgensterna. Razem z Markiem Piwowskim napisał również scenariusz do kultowego już "Rejsu". Na świecie wysoko oceniane są również dramaty Głowackiego. W 1982 roku "The Guardian" i "London Times" przyznały nagrodę "Kopciuchowi" za najlepszą sztukę roku. W 1993 roku tygodnik "Time" uznał "Antygonę w Nowym Jorku" za jeden z dziesięciu najlepszych tekstów dramatycznych.

Film ma charakter liryczno-dokumentalnej opowieści, historii niezwykle twórczego życia bohatera, który niestety, nie jest już wśród nas obecny. Bronisław Kamiński-Durocher był polskim i francuskim poetą, tłumaczem poezji i paryskim wydawcą, laureatem dwóch nagród literackich Akademii Francuskiej. Obecnie - pośmiertnie - kandyduje do nagrody "Prix Europe". Urodził się 4 maja 1919 roku w rodzinie żydowsko-polskiej w Krakowie. Tam też debiutował w roku 1937 tomikiem poezji pt. "Przeciw". W rok później ukazuje się kolejny tom poezji pt. "Pieśń barbarzyńcy". Początkowo związany był z ugrupowa-niami lewicowymi i Awangardą Krakowską. Był wychowankiem Szkoły oo. Pijarów. Tuż po wybuchu wojny dostaje się do obozu koncentracyjnego Mauthausen-Gusen. Po wyzwoleniu wyjeżdża do Paryża, aczkolwiek planował wędrówkę do Ameryki Po-łudniowej, gdyż znał język hiszpański. Paryż zatrzymuje Bronisława na stałe. Zaczyna pisać i publikować po francusku. Już w roku 1949 wychodzi pierwszy tom jego poezji w języku francuskim pt. "Droga kolorów", który został bardzo życzliwie przyjęty przez paryskie środowisko literackie i recenzentów. Nieco później, wraz z kilkoma paryskimi poetami zakłada czasopismo poetyckie i wydawnictwo: "Caracteres". Po październiku 1956 roku Kamiński przyjeżdża do Polski na zaproszenie jednego ze swoich pierwszych redaktorów - Karola Kuryluka, który wtedy został ministrem kultury, a przed samą wojną redagował we Lwowie słynne pismo: "Sygnały". Niestety, pech chciał, iż Karol Kuryluk przestał być ministrem z chwilą przyjazdu do Warszawy Bronka Kamińskiego z Paryża. Zabierają mu paszport francuski i skazują na pozostanie w kraju. Początkowo próbuje tłumaczyć z języka francuskiego, wydaje kontrowersyjną książkę: "Rozmowy z czasem" oraz przekłady poezji afrykańskiej. Jednakże zniechęcony brakiem przychylności polskiego środowiska literackiego powraca po sześciu latach z małymi przygodami do Francji - swojej przybranej ojczyzny. Nad Sekwaną powraca z niezwykłą energią do działalności wydawniczej i pisarskiej. W Dzielnicy Łacińskiej zakłada małe, skromne wydawnictwo pod dawną nazwą: "Caracteres". W latach siedemdziesiątych publikuje w nim blisko 100 tytułów rocznie - autorstwa wielu autorów francuskich i obcych. Wydał tam iędzy innymi we własnym przekładzie francuskim antologię współczesnej poezji polskiej, zawierającą utwory 200 poetów. Zmarł po ciężkiej chorobie 9 lipca 1996 roku w Paryżu pełen twórczych planów, ale jednocześnie nieco zgorzkniały, nierozumiejący do końca tego, co dzieje się obecnie w Polsce, choć serdecznie tęskniący za Polską, za Krakowem, gdzie pozostała jego młodość "górna i chmurna", niezwykle wojownicza. Na własne życzenie został pochowany na Górze Oliwnej w Jerozolimie. Pozostawił żonę, również poetkę - Nicole Gdalia i dwóch dorosłych już synów - Dawida i Jeremiasza.

Do dziś niewiele zostało z warszawskiego getta, miejsca akcji filmu. Nie ma kładki nad ulicą Chłodną, nie ma drutu kolczastego i trzymetrowego muru, które strzegły dostępu do zamkniętej dzielnicy. Wojenna zawierucha zniszczyła większość śladów, resztę zatarła powojenna zabudowa Warszawy. Tylko w niektórych miejscach nowe domy stoją wyżej niż inne - na stertach gruzu gdzieniegdzie ostał się kawałek muru z czerwonej cegły, uliczny bruk z wpuszczonymi weń szynami tramwajowymi, zrujnowana kamienica. Mieszkańcy stolicy z reguły obojętnie przechodzą obok tych pamiątek. Ponad nielicznymi reliktami sprzed ponad półwiecza wznosi się nowe miasto, lśnią w słońcu szklane tafle wieżowców. Ona mieszka dziś w Toronto, on przybył z Izraela. Osiemdziesięciolatkowie - Renata i Jurek - doskonale pamiętają czasy getta. Nic ich wówczas nie łączyło, oprócz podobnych przeżyć. Spotykają się na planie dokumentu Sławomira Koehlera. Będzie to filmowa rekonstrukcja wspomnień tamtych dni. Po wrześniu 1939 r. Renata, wówczas nastolatka, wróciła do Warszawy, kiedy już miasto wpadło w ręce hitlerowców. Wybrała getto, bo chciała być z rodziną. Wraz z innymi wolno, acz systematycznie zagładzanymi na śmierć mieszkańcami dzielnicy z dnia na dzień walczyła o swoje życie. Utrzymywała się z wypożyczania książek. Jurek pochodzi z Otwocka. Wojna sprawiła, że chłopak musiał wcześniej dorosnąć. Jego zadaniem było utrzymać rodzinę. Codziennie wstawał o 4 rano i jechał do Warszawy, wioząc mięso. Klientami chłopca byli Żydzi z getta. W zamian dostawał papierosy i ubrania, które mógł sprzedać po aryjskiej stronie. Ale niełatwo było przedostać się przez mur i drut kolczasty. Granatowych policjantów, motorniczych i konduktorów przejeżdżającego przez getto tramwaju można było przekupić. Niemcy byli jednak bezlitośni i nie wahali się strzelać do dzieci szmuglujących do getta żywność. Kamera towarzyszy Renacie i Jurkowi, podąża za nimi krok w krok podczas ich sentymentalnej podróży po Warszawie. Ilustracją ich wspomnień są bogate materiały archiwalne, filmy nagrane przez Niemców w getcie.

Dokument jest relacją z wyprawy Jacka Pałkiewicza, którego grupa badaczy, jako jedna z wielu przeczesywała peruwiańską dżunglę w poszukiwaniu miejsca związanego z legendą Eldorado - miasta Paititi. Według podań to właśnie tam starożytni Inkowie ukryli całe swoje bogactwo. Film przypomina historię śmierci ostatniego króla Inków - Atahualpy i tragiczny upadek ich kultury, a jednocześnie dokumentuje historię wszystkich poszukiwań Eldorado.

W archiwach Urzędu Ochrony Państwa w 2001 doszło do niesamowitego odkrycia. Okazało się, że zakurzone pudełka z taśmami filmowymi to pozostałości dużego archiwum filmowego z okresu PRL-u. Materiały były tak interesujące, że realizatorzy postanowili zrobić o nich film. Do realizacji zapraszono byłych pracowników zespołu filmowego, który w okresie PRL-u realizował te materiały. Zdjęcia komentuje wysoki oficer SB.