Rancid 

Tim Armstrong i Matt Freeman mieszkali w enklawie Albany, CA (małe miasteczko blisko Berkeley). Zaprzyjaźnieni od piątego roku życia, Tim i Matt zaczęli grać razem w liceum, i w 1987 roku założyli krótko istniejący, ale bardzo wpływowy zespół ? Operation Ivy. Zespół ten szybko stał się elementem sceny muzycznej w East Bay, której ośrodkiem był klub na Gilman Street. Z klubem tym, nieco później, związał się zespół Rancid. Operation Ivy rozpadło się w 1989 r. Tim szukał możliwości grania w nowym zespole i we wrześniu 1991 r. stworzyli z Mattem zespół Rancid. Potrzebowali perkusisty, więc Tim zwrócił się do swojego przyjaciela, Bretta Reeda, z którym dzielił mieszkanie nad sklepem monopolowym na granicy South Berkeley i North Oakland. Brett grał z nimi przez 6 miesięcy. Dwa miesiące po dołączeniu Breeta, w 1992 r., Rancid wydał swój pierwszy singel dla firmy fonograficznej z Berkeley ? Lookout! Records (firmy która wydała późniejszą składankę Operation Ivy, a także nagrania takich zespołów jak Green Day, Avail, Econochrist, Isocracy, Crimpshrine, itd.). Trochę później, Rancid podpisał kontrakt z Epitaph Records, nagrywając i wydając w 1993 roku debiutancki album pt. Rancid. W międzyczasie, zespół poszukiwał drugiego gitarzysty. Na jednym z koncertów zagrał z nimi (Billie Joe Armstrong, z Green Daya, (nie spokrewniony z Tim'em), miał on też swój udział w pisaniu piosenki "Radio", która ukazała się na płycie Let's Go.) Propozycje wspólnego grania Rancid złożył Larsowi Frederiksenowi z Campbell w Kalifornii, który wcześniej grał m.in.w UK Subs. Lars początkowo odmówił, gdyż był w tym czasie związany z zespołem, Slip. Lecz w 1993 r., gdy Slip się rozpadł, Lars przyjął propozycję Rancida, i w ciągu tygodnia nauczył się grać wszystkie piosenki zespołu. Album z 1994 r. pt. Let's Go, który zawierał 23 piosenki nagrane na żywo w cztery dni, powtórzył sukces debiutu z poprzedniego roku. Gdy Rancid skończył trasę promującą Let's Go, wiele firm fonograficznych proponowało im współpracę (m.in. wielka firma fonograficzna [A&R]). Mimo to, Rancid pozostał wierny niezależnej firmie fonograficznej ? dzięki Epitaph Records miał swobodę artystyczną. W 1995 roku wydano album ...And Out Come The Wolves, a na nim takie piosenki jak: "Roots Radicals", "Time Bomb" i "Ruby Soho". Na "...And Out Come The Wolves", Rancidowi udało się przełamać stereotyp punkrockowego zespołu z marnymi tekstami. Ich talent do pisania szczególnie dobrze pokazują piosenki: "Roots Radicals", czy "Time Bomb". W 1995 Rancid ruszył w drogę. Trasa koncertowa "...And Out Come The Wolves" zakończyła się w 1996 roku, festiwalem Lollapalooza, na którym Rancid grał u boku Ramonesów i innych mieszkańców Bay Area ? zespołów takich jak Metallica, Soundgarden i wielu innych. Po zakończeniu trasy koncertowej, zespół zdecydował się na krótką przerwę. W 1998 r. Rancid wydał kolejny album, zatytułowany Life Won't Wait. Płyta ta jest utrzymana w klimacie reggae, jednak poszczególne utwory są niezwykle zróżnicowane muzycznie. Duży wpływ na to miał fakt, iż płyta ta była nagrywana przez ponad rok, w wielu różnych miejscach: w San Francisco, Los Angeles (w studiu Tima, Bloodclot Studios), Nowym Jorku, Nowym Orleanie i na Jamajce. W pochodzącym z tej płyty utworze "Hooligans", występują Roddy Radiation, Lynval Golding i Neville Staples z The Specials. Następną płytę zatytułowaną Rancid, zespół wydał w 2000 roku. Album ten był zupełnie inny niż pozostałe płyty zespołu, nie było na nim innych stylów niż hardcore punk. W 2003 powstała płyta Indestructible. W roku 2005 kapela tymczasowo zawiesiła działalność ponieważ Tim Armstrong i Lars Frederiksen pracowali nad płytą Viking zespołu Lars Frederiksen and the Bastards, ten pierwszy wydał również album ze swoim zespołem The Transplants. W 2006 zespół powrócił do koncertowania. We wrześniu tego roku Rancid opuścił perkusista Brett Reed i został zastąpiony przez Brandena Steineckerta, byłego członka The Used.