Zmęczona ciągłym hejtem dziennikarka udaje się do domu jednego ze swoich krytyków, aby skonfrontować się z nim twarzą w twarz.

Chory na raka nauczyciel muzyki jedzie do Bilbao na leczenie. Dzięki śmiechowi i muzyce znajduje siłę, by stawić czoła swoim lękom.

Spokojne życie odizolowanej od reszty społeczeństwa rodziny zostaje zakłócone przez przerażającą bestię, która wystawia na próbę łączące ją więzi.

Kobieta pozoruje porwanie, aby ochronić dzieci przed wrogami swojego męża.

Na wyspie La Gomera zostaje znalezione ciało młodego mężczyzny, a miejscowy policjant zostaje oskarżony, ale później uniewinniony. Trzy lata później sierżant Bevilaqua i jego zespół wracają na wyspę, by ponownie podjąć śledztwo.

„Gordos” to pizza, lody, czekolada, słodycze, kalorie, dużo kalorii. To także poczucie winy, pożądanie, strach, nadzieja, marzenia, seks, rodzina, miłość... Film jest optymistyczny, cudowny, cierpki, czuły, ostry, lekki i głęboki. To komedia. To dramat. To zbiór sprzeczności. To życie! „Gordos” to komediodramat. Pięć opowiadań o nadwadze członków grupy terapeutycznej. Ludzie nie spodziewają się schudnąć, ale raczej znaleźć przyczynę tycia. Szukają powodów niechęci do własnego ciała. Nie chodzi tu jednak o kilogramy, ani o ciało. Nadwaga jest tylko metaforą rzeczy, które łykamy dzień po dniu i które rozwijają się wewnątrz nas. Rzeczy, które są tak trudne do wyrażenia, do stawienia im czoła, a nawet do zaakceptowania.

Jorge (Alberto San Juan) ma 30 lat i uważa, że w jego życiu już nie może być gorzej- praca go przygnębia a dziewczyna rzuca , gdy ten się jej oświadcza. Lecz, choć wydawać by się mogło niewiarygodnym, zawsze może być gorzej, wystarczy spojrzeć na przyjaciół Jorge. Ramón (Roberto Álamo) nie wie co bardziej pozbawia go zmysłów, jego dziewczyna , czy przegrana walka z łysiną. Gonzalo (Secun de la Rosa) studiuje prawo mniej więcej tak długo, jak długo szuka dziewczyny. Carlos (Pere Ponce) dąży do bycia wielkim aktorem, lecz wciąż jest drugorzędną gwiazdą telezakupów. Miguel (Luis Bermejo) jest policjantem i ojcem rodziny ale jego marzeniem jest zostać autorem i wykonawcą poetyckich piosenek , co z kolei wyprowadza z równowagi jego żonę. Jedynym, który wydaje się kontrolować swoje życie jest Antonio (Ernesto Alterio), ale to niewiele mówi , jeśli weźmiemy pod uwagę, że właśnie wyszedł z więzienia. Wszyscy bohaterzy sądzą, że nadszedł czas aby zmienić coś w swoim życiu , a najlepszym pomysłem jaki przychodzi im do głowy jest reaktywowanie drużyny piłkarskiej którą tworzyli za młodu , i w końcu wygranie czegoś w życiu, choćby pucharu siódmej ligi.