Jeden z mniej znanych japońskich reżyserów filmowych, niedoceniany nawet w rodzimym kraju. Yamamoto porzucił naukę na prestiżowym uniwersytecie Waseda, by przyjąć posadę asystenta reżysera w wytwórni Shochiku w 1933 roku. Współpracował z Mikio Naruse. Wraz z nim przeszedł do studia P.C.L., gdzie w 1937 roku wyreżyserował swój pierwszy film. W czasie wojny na Pacyfiku nakręcił kilka obrazów propagandowych, a także wstąpił do Komunistycznej Partii Japonii. Po klęsce wraz z innymi działaczami partii podczas słynnego strajku w Toho (1948) ostro wystąpił przeciw zarządowi, za co został definitywnie zwolniony z pracy. Dołączył do coraz liczniejszego grona filmowców niezależnych, tworząc kontrowersyjne politycznie dzieła o tematyce społecznej, niejednokrotnie dając upust swoim poglądom. Z drugiej strony reżyserował filmy rozrywkowe oraz jidaigeki o profilu przygodowym. Ekranizował także z powodzeniem powieści pisarza Yamasaki Toyoko. Zmarł na raka trzustki.