29 i 30 września 1941 roku w wąwozie Babi Jar nieopodal Kijowa zginęły ponad 33 tysiące Żydów. Siergiej Łoźnica bada dokładnie, jak do tego doszło.

W 1930 roku w Moskwie grupa czołowych ekonomistów i inżynierów została oskarżona o spiskowanie przeciwko rządowi sowieckiemu. Zarzucono im zawarcie tajnego paktu z francuskim premierem Raymondem Poincarém i innymi zachodnimi przywódcami w celu przywrócenia kapitalizmu i spowodowania upadku ZSRR. Zarzuty były sfingowane, ale wszyscy zostali zmuszeni do przyznania się do zbrodni, których nigdy nie popełnili. Film Siergieja Łoźnicy ukazuje tę pokazową machinę państwowego terroru stworzoną przez Stalina w celu legitymizacji jego władzy. Dzięki pieczołowicie wybranym i odrestaurowanym czarno-białym archiwalnym nagraniom, mamy szansę przyjrzeć się procesowi, w którym wszyscy z premedytacją kłamali – od oskarżonych, przez świadków, aż po sędziów. Obserwujemy sfabrykowane zeznania w połączeniu z fragmentami nagrań demonstracji przeciwko francuskiemu premierowi podczas procesu, który obserwowały tłumy ludzi. Oskarżeni świadczą przeciwko sobie, a nacisk położony jest na z góry ustalony i zaplanowany werdykt. Proces przypomina teatralny spektakl. Film Siergieja Łoźnicy pozwala zanurzyć się w totalitarnej rzeczywistości ZSRR. Ten utrzymany w kafkowskiej stylistyce fascynujący przykład dokumentalnego found footage okazuje się niezwykle aktualny dzisiaj, kiedy fake newsy i propaganda tworzone są przez rządy różnych państw dla realizacji politycznych celów.

W połowie czerwca mieszkańcy wioski Santo Antonio de Mixoes da Serra w regionie Valdreu w północnej Portugalii obchodzą święto swojego patrona w nietypowy sposób. Miejscowi rolnicy przyprowadzają do kościoła zwierzęta - krowy, konie, psy, koty, kury, króliki i chcą je pobłogosławić. Ta prastara tradycja jest przekazywana z pokolenia na pokolenie i dziś tak samo jak przed stu laty górskie ścieżki wiodące do kościoła zapełniają się pielgrzymującymi ludźmi, którzy wraz ze swoim dobytkiem chcą wziąć udział w tym religijnym święcie.

Długie ujęcia Rosji z przełomu wieków: drżący w upale rosyjski pejzaż z piaszczystą drogą i cerkwią zagubioną na horyzoncie. Postsowiecka entropia: ruiny dworku z drewnianymi przybudówkami, opuszczone domy, odrapany tynk, pochylone płoty, zagubiona wieś zakopana w śniegu. Kosmos rosyjskiej prowincji sprzed epoki putinowskiego boomu gospodarczego, pozbawionej reklam, jakichkolwiek oznak kulejącej nowoczesności - świat na rubieżach epoki konsumpcji, pełen odstręczającej, wsobnej, o nic niepytającej brzydoty. Kamera bez ustanku, panoramując z lewa na prawo "czyta" świat. W pewnym momencie natrafia na tłumek oczekujący na spóźniający się autobus. Film jest wyrafinowaną formalnie relacją ze świata ludzi wyrzuconych poza czas przez wielkie społeczne przemiany. Podsłuchane, urywane rozmowy układają się w poruszający obraz rzeczywistości pozbawionej nadziei, przesiąkniętej alkoholem i rodzinnymi dramatami, pełnej lęku i chorób. To świat okrojony do najbliższej rodziny i najbanalniejszych sytuacji. Czasem tylko pobrzmiewają w nim odpryski globalnych wydarzeń, jak oczekiwanie z nadzieją inwazji Chińczyków, czy utyskiwanie na wojnę w Czeczenii. Wszystko to opowiadane jest z rosyjską pozą: mieszaniną nonszalancji i dławiącego za gardło poczucia beznadziei. Kontemplując to wnikliwe studium zmęczonych twarzy i głosów, nie sposób nie przyznać racji Wiktorowi Jerofiejewowi, który za rosyjską filozofię narodową uznał "nachuizm" - "bierny opór, sabotaż, hamujący życie do samego końca. Nachuizm to ideologia zdeptanych iluzji". Tyle bohaterowie - jednak Łoźnica za sprawą wyrafinowanej formy zgrabnie wymyka się pułapkom jałowego załamywania rąk nad skarlałym światem. Dzięki bezustannemu ruchowi kamery tworzy zbawienny dystans między widzami a światem przedstawionym. Autorskim, wywiedzionym z filmowej awangardy gestem ratuje nas przed ugrzęźnięciem w zbitej masie, tratującej się w drzwiach upragnionego zawsze-za-małego autobusu.