Filmowy portret Janusza Minkiewicza - znanego poety, satyryka, autora szopek politycznych i tekstów piosenek, legendy powojennej Polski. Bogato udokumentowany film zawiera liczne archiwalia ze zbiorów Biblioteki Narodowej w Warszawie oraz WFDiF. Janusza Minkiewicza wspominają jego najbliżsi: była żona Jadwiga Gosławska, córka Monika Markowicz oraz wnuczki Klara i Daniela, a także przyjaciele, współpracownicy i znajomi, między innymi Stefania Grodzieńska, Kazimierz Brandys, Andrzej Łapicki, Elżbieta Czyżewska, Andrzej i Magda Dudzińscy oraz Bohdan Tomaszewski.

Współczesny telewizyjny film dokumentalny, który nie przypomina niczego, co na co dzień oglądamy na małym ekranie. Opowieść zbudowana z fotografii połączonych z zanotowanymi na magnetofonie refleksjami ludzi w różnym wieku i z różnych środowisk, którzy odpowiadają na pytania dotyczące ich sposobu patrzenia na świat, lęków, nadziei. Tematem filmu jest jeden dzień z życia miasta, jeden z wielu podobnych do siebie dni, wyrwany z ciągu czasu i zapisany w serii zdjęć i wypowiedzi. Fotografie przedstawiają ludzi i miejsca o różnych porach dnia, które podobnie jak słowa zza kadru, zachowują w filmie swoją anonimowość. Nie widzimy tych, którzy się wypowiadają. Zdjęcia nie pokazują najbardziej znanych i rozpoznawalnych miejsc Warszawy. W tych kilku zdaniach zwierzeń, które słyszymy, bohaterowie jakby wyłaniają się z tłumu, a fotografie, na których zastygł czas, pozwalają uważniej przyjrzeć się fakturze rozpędzonego świata.  W rozmowie z Małgorzatą Sadowską ("Chełmska 21"), Kazimierz Karabasz mówi: "W filmie trzy następujące po sobie ujęcia niewiele znaczą, natomiast trzy zdjęcia mogą stworzyć pewną sumę, myśl, znaczenie..." Ten film ze zdjęć (także wykonanych przez reżysera) jest częścią całej serii dokumentów (m.in. "Punkt widzenia", "Lato w Żabnie") i scen filmowych, w których Karabasz posłużył się fotografią, tym szczególnie przez niego cenionym medium, które pozwala kontemplować chwilę z życia człowieka i przyjrzeć się uważniej materialnej substancji świata.

Tytuł filmu Andrzeja Soroczyńskiego nawiązuje do napisów na murach, które pojawiły się w polskich miastach, gdzie stacjonowały sowieckie wojska. W serii wypowiedzi do kamery mieszkańcy domagają się opuszczenia koszar w imię wolności i suwerenności. Oczekują odszkodowań za utratę zdrowia i plonów, spowodowaną zatruciem okolicznych wód, hałasem nieustannie startujących odrzutowców, zadeptywaniem pól, a przede wszystkim zwrotu budynków w centrum miasta, zajmowanych przez żołnierzy i ich rodziny. Nie zawsze jednak stosunki pomiędzy wojskowymi, a brzeżanami były tak napięte. Archiwalia ukazują radość, z jaką witano Armię Czerwoną wyzwalającą miasto w lutym 1945 roku. Przez wiele lat pomiędzy żołnierzami, a mieszkańcami miasta kwitł handel. Dziś uznają jednak ich obecność za uciążliwą i zbędną. W filmie wypowiada się także jeden z radzieckich dowódców i zwykli żołnierze, którzy coraz dotkliwiej odczuwają niechęć otaczających ich Polaków i ograniczenia wynikające z zakazu swobodnego poruszania się po mieście. Nagłówki gazet informują o "kłopotliwych gościach" i konieczności wycofania wojsk radzieckich. Soroczyński filmuje czterdziestą piątą defiladę z okazji wyzwolenia 9 maja 1990 roku. Ostatni żołnierz radziecki został wycofany z Brzegu dopiero w marcu 1993 roku.

Dokument Jerzego Dmowskiego z 1972 roku to filmowy "List otwarty do dyrektorów Miejskich Zakładów Komunikacyjnych w m.st. Warszawie", apel o bardziej racjonalną i nastawioną na potrzeby pasażerów politykę komunikacyjną w stolicy. Z filmu dowiadujemy się, że na pytanie o przyczyny problemów z warszawskim transportem zbiorowym zazwyczaj pada jedna odpowiedź: winne są "trudności obiektywne". Twórcy dokumentu, autorowi wielu filmów poświęconych rozmaitym bublom, usterkom i bezmyślności warszawskich urzędników, udało się zidentyfikować 8 podstawowych trudności decydujących o tym, że korzystanie z transportu publicznego w stolicy na początku lat 70. jest koszmarem. O stopniu ich "obiektywności" może zadecydować sam widz.