Urodzony w 1941 Stephen Frears pochodzi z wyższej klasy średniej, co w kastowej Wielkiej Brytanii nie jest bez znaczenia. Jak przystało na chłopaka ze swojego środowiska skończył prawo w Cambridge. Po studiach jednak, zamiast szukać sobie kancelarii, zaczął kręcić się przy teatrze. Kręcił się, aż się wkręcił - i to nie byle gdzie, bo do Royal Court Theatre. Tak się złożyło, że w tym najszacowniejszym z brytyjskich teatrów pracowali wówczas najciekawsi filmowcy z Wysp. Młodego człowieka dostrzegł Karel Reisz, który właśnie szukał asystenta. Wkrótce Frears oprócz mistrza poznał także Alberta Finney'a, Lidnsey'a Andersona i innych Młodych Gniewnych, z którymi w następnych latach miał okazję współpracować na scenie.
Frears debiutował w kinie w 1971 roku kryminałem Gumshoe z udziałem swojego kolegi Finneya. Film został dobrze przyjęty, ale nie wywołał deszczu propozycji. Na długie lata Frears zajął się teatrem i, przede wszystkim, telewizją. Brytyjska tv była kuźnią talentów, a w czasie ekonomicznego kryzysu lat 70. gwarantowała o wiele większe artystyczne możliwości niż kulejąca kinematografia Zjednoczonego Królestwa.
Na duży ekran Stephen Frears powrócił dopiero po kilkunastu latach od debiutu - ale za to hukiem. W 1984 do kin weszło sensacyjne Uderzenie, a zaraz potem Moja piękna pralnia. Ten drugi film był przełomem w karierze reżysera. Frears zrealizował go we współpracy z Hanifem Kureishi.
Kolejny film Frearsa - "Niebezpieczne związki" otrzymał sześć nominacji do Oscara, zdobywając tę zaszczytną nagrodę w kategorii scenariusza, będącego adaptacją (Christopher Hampton), kierownictwa artystycznego i kostiumów.