Druga część opowieści o René, charyzmatycznym bohaterze, balansującym na granicy prawa, stworzona przez mistrzynię filmu dokumentalnego, Helenę Třeštíkovą.
Na początku roku 2016 do kin trafiły dwa tytuły poświęcone dramatycznemu życiu ubóstwianej, a zarazem potępianej gwiazdy filmowej okresu międzywojnia, Lídy Baarovej. Podczas gdy Filip Renč nakręcił wystawne widowisko fabularne (w roli głównej Tatiana Pauhofová), Helena Třeštíková i Jakub Hejna zdecydowali się na portret dokumentalny. W odróżnieniu od Renča zmarginalizowali bulwarowe wątki o związkach Baarovej z hitlerowskimi dygnitarzami (z ministrem propagandy Josephem Goebbelsem na czele), usiłując uchwycić ponadczasowy aspekt losu aktorki, który – jak podpowiada tytuł – upatrywali w przemijalności sławy i urody. Punktem wyjścia dla twórców była wyjątkowa rozmowa, jaką w 1995 roku Třeštíková przeprowadziła z wiekową i zapomnianą Lída Baarovą. Autorzy celowo zrezygnowali z komentarzy „gadających głów” i uwzględniając społeczno-polityczny kontekst epoki, opowiedzieli historię Baarovej za pomocą zachowanych materiałów archiwalnych oraz filmów, w których wystąpiła.
Bohaterka obrazu, Mallory, nigdy nie miała łatwego życia. Uzależniona od narkotyków dziewczyna zaszła niespodziewanie w ciążę. Po urodzinach syna starała się ze wszystkich sił skończyć z nałogiem. Marzeniem kobiety było znalezienie prawdziwego domu dla siebie i dziecka. Chciała zapomnieć o mrocznej przeszłości i zacząć życie na nowo. Z czasem udało jej się wyjść na prostą. Skończyła szkołę i znalazła pracę, w której może pomagać innym zagubionym ludziom.
Bez względu na wiek, narkotyki to tragiczny nałóg, a jego pokonanie nie jest prostym i łatwym zadaniem. Nastoletnia Czeszka, o imieniu Katka, jest tego doskonałym przykładem. Jest rok 1996. Katka ma 19 lat i przebywa na terapii odwykowej w czeskich Němčicach. Dlaczego zaczęła brać? Bo chciała być inna. Szybko jednak okazało się, że potrzeba inności to złudne pragnienie, które zamieniło jej życie w istne piekło. Teraz za wszelką cenę chce być taka sama jak inni, ale nie jest to już tak proste, jak kiedyś.
Film jest hipnotycznym, rozpisanym na wiele aktów zapisem rodzenia się patologicznej, aspołecznej osobowości. Nastoletni René nie może pogodzić się z odejściem ojca i odrzuceniem przez matkę. Żyjąc w świecie pozbawionym miłości i jakichkolwiek pozytywnych wzorców, jest skazany sam na siebie. Szybko trafia na drogę przestępstwa. René nie ma szans na resocjalizację – zmiany w jego osobowości, spowodowane traumą z domu rodzinnego, są zbyt głębokie. Mając niewątpliwą umiejętność manipulowania ludźmi, wkrada się w ich łaski, by potem ich okraść – w 1992 roku okrada nawet samą Třeštíkovą. Uwodzi i porzuca kobiety, ma syna, którym się nie interesuje. Jego szemrane interesy nieodmiennie kończą się za więziennymi kratami. Gdy umiera matka jego dziecka, nie wydaje się tym zbytnio przejęty, skupia się na opisie swojego wątłego zdrowia. Jego życie jest egoistycznym żebraniem o czułość i odrobinę uwagi.