Boharowie filmu to pięcioro niezwykłych młodych ludzi dotkniętych zespołem Aspergera. Film, kręcony przez dwa lata intymny portret społecznej inności, udowadnia, że zespół Aspergera to nie tyle choroba, co odmienny sposób postrzegania świata. Lukáš ma charakterystyczne poczucie humoru, kocha filmy i pisze scenariusze. Denis to wirtuoz fortepianu, który jest w stanie zagrać najtrudniejsze klasyczne utwory (jego interpretacje Chopina, Vivaldiego, Beethovena i Dvořáka pojawiają się w ścieżce dźwiękowej filmu). Jest przy tym niezwykle inteligentny i oczytany. Uwielbia "Małego Księcia", którego za każdym razem odczytuje na nowo. Depresyjna nastolatka Majda kocha rap, za pomocą którego wyrzuca z siebie nienawiść, którą czuje do samej siebie, rodziców i świata. Jej śmiałe teksty opisują otaczający świat z rozbrajającą szczerością. Dwunastoletnia Marjamka doskonale zna angielski i bez problemu potrafi opowiadać w tym języku długie historie, a jej młodszy brat Ahmed jest z kolei niezwykle przyjacielski. Pięcioro niezwykłych młodych ludzi dotkniętych zespołem Aspergera, których społeczeństwo  określa mianem "aspergerowców". Kręcony przez dwa lata intymny portret społecznej inności pokazuje prawdziwe oblicze bohaterów oraz ich relacje z rzeczywistością. Unaocznia to, co sytuuje ich poza granicami społecznej normalności, zachęcając do refleksji, czym tak naprawdę jest pojęcie zdrowia psychicznego. Udowadnia, że zespół Aspergera to nie tyle choroba, co odmienny sposób postrzegania świata. Ta poetycka przypowieść o pięknie bycia innym skłania do podjęcia próby zrozumienia fascynującego świata ludzi z zespołem Aspergera i ich sposobu myślenia.

Miroslav Janek uczy wychowanków domu dziecka posługiwania się kamerą i zachęca do filmowania środowiska, w którym żyją. Reżyser pokazuje dzieciom różne techniki filmowe nie ograniczając ich do zwykłego odtwarzania rzeczywistości. Wspólnie tworzą animacje, kręcą wymyślone przez siebie skecze i eksperymentują z materiałem filmowym, jednocześnie ujawniając wiele prawd na temat swojego życia. „Cześć, mamo, jestem w lesie i mój numer telefonu to 021905. Po drodze widziałem leśnych ludzi, bezdomnych, nimfy, pijaków i czarownicę, która dała nam węże. Węże zjedliśmy. Potem poleciałem do domu, gdzie jest początek. Przy stole jakieś duże zwierzęta czymś się zamartwiały. Nagle spojrzałem i ujrzałem w drzwiach panią z opieki społecznej. Uhu poleciał do gwiazd, a potem strzelił straszny piorun. O wypadku samochodowym już nie wspomnę.”