Ulla Jacobsson

Ulubiona aktorka szwedzkiego reżysera Arne Mattssona. Rola Kerstin w dramacie 'Ona tańczyła jedno lato' (1951), tegoż twórcy - przyniosła Ulli Jacobsson światową sławę. Liryczna opowieść o parze młodych kochanków, których gwałtowne uczucie niszczy mieszczańska pruderia, prowokowała ukazaniem fizycznej strony miłości. Film pokazano w ponad stu krajach, a słynna scena nagiej kąpieli stała się wyzwaniem dla ówczesnych cenzorów.
Jak większość aktorek skandynawskich swego pokolenia - Jacobsson zaczynała w teatrze. Grała role klasyczne i współczesne. Zwróciła na siebie uwagę kreacją panny Julii w sztuce wg Strindberga, wystawionej na deskach Teatru Intymnego przez Alf Sjöberga. Jej debiut filmowy (Wzburzone morze) nie zwrócił specjalnej uwagi. Po sukcesie filmu 'Ona tańczyła jedno lato' grała już wiele, pojawiała się m.in. w obrazach niemieckich, francuskich (Zbrodnia i kara, 1956), hiszpańskich i włoskich, nie przebierając specjalnie w ofertach. W latach 60 angażowali ją również producenci anglosascy. Zagrała w sensacyjnym filmie angielskim 'Ostatnia godzina' (1962) i egzotycznym 'Zulu' (1964), w amerykańskiej komedii 'Miłość jak piłka' (1963) czy też historii wojennej 'Bohaterowie Telemarku'. Najlepsze kreacje stworzyła jednak w kostiumowych widowiskach rodzimej produkcji: 'Karin, córka Mansa' Alfa Sjöberga (1954), 'Skarb pana Arne' (1954) i 'Pieśń purpurowego kwiatu' (1956) Gustava Molandera oraz 'Furman śmierci' (1958) Arne Mattssona. Sam Ingmar Bergman obsadził aktorkę w uroczej komedii 'Uśmiech nocy' (1955), gdzie z całym blaskiem ukazał jej urodę i zmysłowość. Zdaniem krytyków nigdy nie umiała dostosować się do wizerunku gwiazdy, jaki narzucił jej rozgłos z lat 50. Pozostała osobą bezpretensjonalną i ujmującą w bezpośrednich kontaktach, o czym przekonali się także polscy dziennikarze, gdy gościła w Zakopanem podczas realizacji francuskiego filmu Adolf (1968). Po 1975 roku wycofała się z ekranu i zamieszkała we Wiedniu. W wyniku choroby nowotworowej zmarła siedem lat później.