Michaił Gorbaczow, 89-letni ostatni lider Związku Radzieckiego, przyjmuje w swoim domu reżysera Witalija Manskiego. W lekkim stylu prowadzą rozmowy o poważnych sprawach. Gorbaczow opowiada o swoim życiu. W czasie pobytu na szczycie władzy Związku Radzieckiego doprowadził do upadku imperium komunistycznego i tektonicznych zmian na świecie. Jego program pieriestrojki i głasnosti miał naprawić państwo i był nadzieją na wolność obywateli. Zgodził się na zjednoczenie Niemiec, którego symbolem było obalenie muru berlińskiego. Jednocześnie ginęli ludzie żądający wolności w Wilnie, Baku, Tbilisi. Starano się ukryć konsekwencje wybuchu elektrowni atomowej w Czarnobylu. Zaś własny naród Gorbaczowa oskarża go o zniszczenie imperium - ich jedynej dumy i sensu poświęceń. Z takim ciężarem samotny stary człowiek żyje w luksusowej rezydencji na przedmieściach Moskwy, wspominając swoją żonę Raisę i czasy, które zmieniły świat.

Coroczne wakacje nad Morzem Czarnym to dla mieszkańców krajów byłego ZSRR coś, bez czego nie mogą sobie wyobrazić życia. Po aneksji Krymu większość przeciętnych Rosjan była szczerze zdziwiona tym, że ktokolwiek mógł traktować półwysep jako przynależny Ukrainie - wszak od dziesiątek lat było to „ich” miejsce letniej kanikuły.  Film jest zapisem sennego, letniego czasu spędzonego na dzikim campingu wśród tysięcy turystów. Daleko im do „Nowych Ruskich” dokazujących na Lazurowym Wybrzeżu, czy klasy średniej jeżdżącej (do niedawna) do Turcji. To prawdziwy postsowiecki lud - w rozsypujących się samochodach, zetlałych namiotach powiązanych sznurkami - spragniony prostych, proletariackich rozrywek. Nadmorska rzeczywistość ma ich w nadmiarze - oszukańcze konkursy dla siłaczy, zdjęcia z wielbłądem, wężem i małpą w jednym - pod warunkiem, że właściciel trzódki właśnie nie poszedł „w zapoj” - potańcówki dla starych i młodych, żywcem wyjęty z filmów Felliniego, popisujący się cyrkowymi sztuczkami karzeł…