Syberia, wbrew pierwszym skojarzeniom, nie jest opustoszałą krainą pokrytą śniegiem. Tytułowe 273 dni, które składają się na 9 miesięcy, oznaczają w kalendarzu Syberii dni zimy z temperaturą poniżej zera. W czasie rocznego pobytu polscy dokumentaliści zebrali materiały z różnych stron tego obszaru, o różnych porach roku. Odwiedzili tereny, na których czas się zatrzymał, a ich mieszkańcy żyją z łowiectwa i hodowli renów. Jednak najwięcej miejsca w filmie zajmują partie poświęcone przemysłowemu rozwojowi Syberii z kopalniami minerałów, złożami ropy, ośrodkami naukowymi i nowymi miastami. Rafinerie naftowe w Omsku, kopalnia diamentów w Mirnyj, gigantyczna elektrownia wodna i zapora na rzece Angara, miasteczko naukowców pod Nowosybirskiem, gdzie prowadzi się m.in. eksperymenty z energią jądrową. Obrazy tej współczesnej przemysłowej Syberii są konfrontowane z cytatami z prasy brytyjskiej, amerykańskiej, niemieckiej, co wpisuje film w zimnowojenny kontekst. Dokument nawiązuje do konwencji socrealistycznej, gdyż faworyzuje konkretne grupy mieszkańców: chłopów, robotników i naukowców, podkreśla idee postępu, pokazuje, że człowiek potrafi sobie podporządkować przyrodę nawet w trudnych warunkach klimatycznych. Film zrealizował Jerzy Bossak we współpracy z Władysławem Forbertem, doświadczeni dokumentaliści z niegdysiejszej Czołówki Wojska Polskiego, którzy spędzili czas wojny w ZSRR. W latach 1944-1949 Jerzy Bossak był redaktorem naczelnym Polskiej Kroniki Filmowej, a Forbert jej operatorem. W latach 1956-1968 Bossak kierował Wytwórnią Filmów Dokumentalnych w Warszawie.

Trzy nowele ["Rozwód po polsku", "Dzień urodzin", "Godzina drogi"] mocno osadzone w polskiej rzeczywistości lat 60-tych. Scenariusze poszczególnych minifabuł zostały zainspirowane reportażami i ankietami z "Polityki". W celu podkreślenia autentyzmu zdarzeń - twórcy wykorzystali w filmie dokumentalne zdjęcia z Polskiej Kroniki Filmowej.

Wiosna 1945. Szpital wojskowy stoi na trasie jednostki SS, która próbuje przeprawić się do swoich oddziałów.

Dokument ukazuje powojenną Warszawę, która pomimo wielkich zniszczeń zaczyna tętnić życiem na nowo.

Jeden z pierwszych polskich filmów dokumentalnych zrealizowanych po II wojnie światowej. Z materiałów nakręconych przez operatorów polskich i radzieckich, tuż po wyzwoleniu niemieckiego obozu koncentracyjnego i zagłady na Majdanku, dokumentaliści stworzyli wstrząsające świadectwo nazistowskiego okrucieństwa, masowej i zindustrializowanej eksterminacji.