Víctor Erice 

Victor Erice urodził się w 1940 w hiszpańskiej Carrantzy. Studiował prawo, nauki polityczne, a później film w Escuela Oficial de Cinematografia w Madrycie. Na co dzień zajmuje się krytyką filmową, pisaniem scenariuszy oraz realizowaniem programów dla telewizji (kręci również bardzo dużo reklam). Zajęcia te zapewniają mu wystarczającą liczbę pieniędzy, by do reżyserowania filmu zabierał się tylko wtedy, gdy ma coś ważnego do powiedzenia. W ciągu ostatnich trzydziestu lat Erice wyreżyserował zaledwie trzy obrazy pełnometrażowe. W swoim wystudiowanym, konceptualnym podejściu do kina, a także w niewielkiej produktywności, kariera jego może być porównana do kariery Carla Dreyera czy Terrence Malika. Analogie z kinem tych dwóch wielkich reżyserów nie kończą się jednak tylko na tym. Jak oni, Erice jest filmowcem, który pokazuje w swoich filmach świat poprzez precyzyjne, poetyckie, wypełnione światłem kadry. Jego bohaterowie najczęściej nierozerwalnie związani są z konkretnym czasem, miejscem, historycznym momentem. Z dwóch z trzech filmów Erice centralną postacią jest kobieta próbująca odnaleźć się w silnie zmaskulinizowanym środowisku.
Pierwszym pełnometrażowym filmem Victora Erice był "Duch roju" z 1973, którego akcja dzieje się chwilę po wojnie domowej w Hiszpanii. To widziany oczami dziecka obraz samotnych, zamkniętych w swoich światach, ludzi i społeczności. Nie potrafiący się zrozumieć, coraz bardziej oddalający się od siebie rodzice, mieszkańcy miasteczka zapatrzeni tylko w swoje problemy sprawiają, że w młodym człowieku rodzi się frustracja, niepewność. Pięknie sfotografowany przez Luisa Cuadrado (który podobno oślepł podczas realizacji filmu i pracował na planie wydając instrukcje asystentom) "Duch roju", rozpoczynający się od słów "pewnego razu, gdzieś w Kastylii...", mówiąc o małym miasteczku, tak naprawdę analizuje sytuacje całego państwa.
Na kolejny film Erice trzeba było czekać dziesięć lat. "The South" (1983) koncentruje się na skomplikowanej relacji pomiędzy ojcem a córką. W scenerii smutnych la 40-tych reżyser pokazuje jak w procesie odkrywania samej siebie młoda dziewczyna powoli demitologizuje wizerunek własnego ojca. Podobnie jak w poprzednim filmie Erice, bohaterowie odtwarzają prawdę o otaczającym ich świecie z drobnych fragmentów, strzępków codziennych doświadczeń.
Ostatni jak do tej pory film hiszpańskiego reżysera powstał po kolejnej dekadzie. Uważany za jego największe dokonanie "The Quince Tree Sun", międzynarodowa krytyka filmowa nagrodziła na festiwalu w Cannes w 1992. Historia zmagań pewnego malarza pozwoliła Victorowi Erice doprowadzić do perfekcji jedną z najbardziej charakterystycznych i zapadających w pamięć cech swojego kina - wizualną głębię. Jego filmy zdominowane są przez zestawienia długich, nieporuszonych ujęć z przepięknie skomponowanymi, statycznymi kadrami, przypominającymi tableau. Do tego dochodzi niezwykłe operowanie światłem, podobne do tego jakim na swoich obrazach posługiwali się Vermeer czy Valázquez. Obok niezwykłych efektów wizualnych, jakie daje takie podejście do obrazu, Erice zdaje się samymi tylko nieznacznymi zmianami oświetlenia sugerować głębokie przemiany jakie zachodzą w jego bohaterach.
Od premiery "The Quince Tree Sun" mija właśnie dziesięć lat. Może już niedługo Victor Erice ukończy pracę nad adaptacją powieści Juana Mars'e "The Shanghai Gesture"?