Możliwość obejrzenia uzbeckiego filmu sensacyjnego trafia się nam równie rzadko co obejrzenie uzbeckiej komedii romantycznej albo uzbeckiego thrillera. Przy okazji warszawskiego festiwalu warto więc przyjrzeć się, jak w brutalnym, męskim gatunku filmowym radzą sobie twórcy z Azji Środkowej.
Bohaterami "Hanaan" jest grupa kumpli będących potomkami Koreańczyków przesiedlonych lata temu na tereny ZSRR. Sposoby spędzania wolnego czasu przez chłopców nie należą do szczególnie wyrafinowanych: najpierw piją, potem biją, a w międzyczasie wciągają podejrzane substancje. Do ekipy należy Stas, który już wkrótce rozpocznie pracę w policji. Tragiczne wydarzenie, do którego dojdzie w trakcie pewnego wieczoru, zaważy na jego dalszej karierze zawodowej.
Pod względem formalnym pełnometrażowy debiut Ruslana Paka przypomina naszego "Pitbulla". Kręcony z ręki na cyfrze "Hanaan" jest chropowaty i brzydki (miało to zapewne spotęgować wrażenie ekranowego realizmu). Kamera wydaje się podłączona do bohaterów – jej ruchliwość i "roztrzęsienie" zależą od emocji, jakich akurat doświadczają. Gdy Stas wpada w furię i biegnie z pięściami w kierunku dilera odpowiedzialnego za śmierć jego przyjaciela, obraz niemalże rozmazuje się.
Film Paka ma najwięcej energii w scenach portretujących betonową dżunglę, gdzie na każdym kroku czają się albo narkomani, albo bandyci. W tym świecie nie ma miejsca dla kobiet, które pojawiają się głównie w świńskich relacjach z marzeń sennych bohaterów.
Najważniejszy, ale też może najmniej czytelny dla widzów spod innych szerokości geograficznych, jest wątek tożsamości narodowej Stasa i reszty ferajny. Reżyser zadaje pytanie o to, jak może definiować się człowiek przeszczepiony sztucznie do nowej ojczyzny. Ile pokoleń musi przejąć wartę, aby nastąpiła pełna asymilacja. Tytułowe Hanaan – rzekoma ziemia obiecana, którą dla koreańskich przesiedleńców miało być ZSRR – wciąż jest tylko ziemią jałową.
Bohaterami "Hanaan" jest grupa kumpli będących potomkami Koreańczyków przesiedlonych lata temu na tereny ZSRR. Sposoby spędzania wolnego czasu przez chłopców nie należą do szczególnie wyrafinowanych: najpierw piją, potem biją, a w międzyczasie wciągają podejrzane substancje. Do ekipy należy Stas, który już wkrótce rozpocznie pracę w policji. Tragiczne wydarzenie, do którego dojdzie w trakcie pewnego wieczoru, zaważy na jego dalszej karierze zawodowej.
Pod względem formalnym pełnometrażowy debiut Ruslana Paka przypomina naszego "Pitbulla". Kręcony z ręki na cyfrze "Hanaan" jest chropowaty i brzydki (miało to zapewne spotęgować wrażenie ekranowego realizmu). Kamera wydaje się podłączona do bohaterów – jej ruchliwość i "roztrzęsienie" zależą od emocji, jakich akurat doświadczają. Gdy Stas wpada w furię i biegnie z pięściami w kierunku dilera odpowiedzialnego za śmierć jego przyjaciela, obraz niemalże rozmazuje się.
Film Paka ma najwięcej energii w scenach portretujących betonową dżunglę, gdzie na każdym kroku czają się albo narkomani, albo bandyci. W tym świecie nie ma miejsca dla kobiet, które pojawiają się głównie w świńskich relacjach z marzeń sennych bohaterów.
Najważniejszy, ale też może najmniej czytelny dla widzów spod innych szerokości geograficznych, jest wątek tożsamości narodowej Stasa i reszty ferajny. Reżyser zadaje pytanie o to, jak może definiować się człowiek przeszczepiony sztucznie do nowej ojczyzny. Ile pokoleń musi przejąć wartę, aby nastąpiła pełna asymilacja. Tytułowe Hanaan – rzekoma ziemia obiecana, którą dla koreańskich przesiedleńców miało być ZSRR – wciąż jest tylko ziemią jałową.
Czy uznajesz tę recenzję za pomocną?
Pobierz aplikację Filmwebu!
Odkryj świat filmu w zasięgu Twojej ręki! Oglądaj, oceniaj i dziel się swoimi ulubionymi produkcjami z przyjaciółmi.
