Najpierw był "Smak wolności" (1991). Dokumentalistka Marina Goldovskaya pokazywała w nim rosyjskie społeczeństwo epoki Pieriestrojki, która miała przynieść Rosjanom dobrobyt i demokrację. Anna Mazepa była wtedy trzydziestolatką z głową pełną ideałów i sercem oddanym dziennikarzowi telewizyjnemu Aleksandrowi Politkowskiemu. Minęły lata, wielkie uczucie umarło z powodu alkoholizmu ukochanego, zaś Anna stała się znana dzięki szokującym reportażom w Czeczenii, w których opisywała okrucieństwo armii swojego kraju. Podobno to właśnie z ich powodu w 2006 roku dopadła ją kula niewidzialnego zamachowca.
Jak smakuje w Rosji wolność dzisiaj – dwadzieścia lat po upadku komunizmu? Putin i Miedwiediew wymieniają się dwoma najważniejszymi stanowiskami w kraju, nieprzychylni im miliarderzy szyją worki w więzieniach na Syberii, a opozycja stanowi nic nieznaczący polityczny margines. Śmierć takich osób jak Politkowska – wierzących do końca w to, że nie wszystko jeszcze stracone – odbiera nadzieję.
Goldovskaya była dobrą przyjaciółką reporterki. Udało jej się namówić Politkowską na zwierzenia, na które tamta nie zgodziłaby się na pewno przed nikim innym. Przed kamerą padają słowa dotyczące zarówno spraw zawodowych (Nie jestem dziennikarką, jestem cywilem) jak i prywatnych. Politkowska opowiada o swoim nieudanym małżeństwie, dzieciach oraz nowej miłości. Z dokumentu wyłania się portret drobnej, skromnej kobiety, która nagle znalazła w sobie siłę, by mówić i pisać o tym, co dla innych było tematem tabu. Jej teksty były często krytykowane przez kolegów po piórze (Siedziało w nich za dużo emocji – powiada znajomy redaktor naczelny), ale zawsze spotykały się z szerokim odzewem.
Od dokumentalistów wymaga się zazwyczaj obiektywizmu. Goldovskaya ze zrozumiałych powodów nie umiała go zachować. Jej film warto jednak obejrzeć: to ciekawy "portret wewnętrzny" i opowieść o gorzkim smaku życia w Rosji.
Jak smakuje w Rosji wolność dzisiaj – dwadzieścia lat po upadku komunizmu? Putin i Miedwiediew wymieniają się dwoma najważniejszymi stanowiskami w kraju, nieprzychylni im miliarderzy szyją worki w więzieniach na Syberii, a opozycja stanowi nic nieznaczący polityczny margines. Śmierć takich osób jak Politkowska – wierzących do końca w to, że nie wszystko jeszcze stracone – odbiera nadzieję.
Goldovskaya była dobrą przyjaciółką reporterki. Udało jej się namówić Politkowską na zwierzenia, na które tamta nie zgodziłaby się na pewno przed nikim innym. Przed kamerą padają słowa dotyczące zarówno spraw zawodowych (Nie jestem dziennikarką, jestem cywilem) jak i prywatnych. Politkowska opowiada o swoim nieudanym małżeństwie, dzieciach oraz nowej miłości. Z dokumentu wyłania się portret drobnej, skromnej kobiety, która nagle znalazła w sobie siłę, by mówić i pisać o tym, co dla innych było tematem tabu. Jej teksty były często krytykowane przez kolegów po piórze (Siedziało w nich za dużo emocji – powiada znajomy redaktor naczelny), ale zawsze spotykały się z szerokim odzewem.
Od dokumentalistów wymaga się zazwyczaj obiektywizmu. Goldovskaya ze zrozumiałych powodów nie umiała go zachować. Jej film warto jednak obejrzeć: to ciekawy "portret wewnętrzny" i opowieść o gorzkim smaku życia w Rosji.
Czy uznajesz tę recenzję za pomocną?
Pobierz aplikację Filmwebu!
Odkryj świat filmu w zasięgu Twojej ręki! Oglądaj, oceniaj i dziel się swoimi ulubionymi produkcjami z przyjaciółmi.
