Meksykanka Iría Gómez Concheiro ma bardzo złą wiadomość dla wszystkich, którym wydaje się, że mieszkają w szambie. Otóż nie macie co marzyć o lepszym jutrze. Ono nie istnieje i to po części z Waszej winy.
Bohaterami "Napadu na kino" są Negus, Chale, Sapo i Chata. Mieszkają w biednej dzielnicy, w ich domach oszczędza się na wszystkim. Każde z nich chciałoby mieć więcej pieniędzy, bo wtedy – tak się im przynajmniej wydaje – ich życie byłoby lepsze. Negus wreszcie zyskałby w oczach matki zapatrzonej w jego brata. Chale mógłby zaimponować kobiecie. Sapo zyskałby szacunek, a Chata niezależność od matki. Pewnego dnia, trochę dla żartu, rozmawiają o napadzie na kino. Z czasem zaczną o tym myśleć na poważnie. A w końcu zamiar przekują w czyny. Jeśli jednak myśleli, że rozwiąże to ich problemy, to się grubo pomylili.
Concheiro w ciekawy sposób wykorzystała formułę kina o drobnych cwaniaczkach szykujących skok życia. Reżyserka prowadzi całość zgodnie z prawidłami gatunku, ale rezygnuje z fantazji na rzecz trzymania się realiów. W ten sposób na warstwę czysto rozrywkową nakłada się socjologiczna obserwacja, która nie jest zbyt optymistyczna. Główni bohaterowie egzystują w biedzie i próbują się z niej wydobyć. Poza chęciami mają też pewne umiejętności, dzięki którym wydaje się, że mogą dokonać cudów. A jednak, kiedy przychodzi co do czego, sami są swymi największymi wrogami. Wychodzi z nich cała naiwność dzieciaków, którzy może i nie mieli najłatwiejszego życia, ale i tak niezbyt wiele doświadczyli. Smutna to konstatacja, ale wydaje się, że bardzo prawdziwa.
Plusem filmu jest niezła ścieżka dźwiękowa. Możecie posłuchać kilku niezłych kawałków rodem z meksykańskich ulic. To typowa muza biedoty: prosta lecz na swój sposób porywająca. Jeśli lubicie podobne klimaty, z całą pewnością wybór muzyczny dokonany przez reżyserkę przypadnie Wam do gustu.
Bohaterami "Napadu na kino" są Negus, Chale, Sapo i Chata. Mieszkają w biednej dzielnicy, w ich domach oszczędza się na wszystkim. Każde z nich chciałoby mieć więcej pieniędzy, bo wtedy – tak się im przynajmniej wydaje – ich życie byłoby lepsze. Negus wreszcie zyskałby w oczach matki zapatrzonej w jego brata. Chale mógłby zaimponować kobiecie. Sapo zyskałby szacunek, a Chata niezależność od matki. Pewnego dnia, trochę dla żartu, rozmawiają o napadzie na kino. Z czasem zaczną o tym myśleć na poważnie. A w końcu zamiar przekują w czyny. Jeśli jednak myśleli, że rozwiąże to ich problemy, to się grubo pomylili.
Concheiro w ciekawy sposób wykorzystała formułę kina o drobnych cwaniaczkach szykujących skok życia. Reżyserka prowadzi całość zgodnie z prawidłami gatunku, ale rezygnuje z fantazji na rzecz trzymania się realiów. W ten sposób na warstwę czysto rozrywkową nakłada się socjologiczna obserwacja, która nie jest zbyt optymistyczna. Główni bohaterowie egzystują w biedzie i próbują się z niej wydobyć. Poza chęciami mają też pewne umiejętności, dzięki którym wydaje się, że mogą dokonać cudów. A jednak, kiedy przychodzi co do czego, sami są swymi największymi wrogami. Wychodzi z nich cała naiwność dzieciaków, którzy może i nie mieli najłatwiejszego życia, ale i tak niezbyt wiele doświadczyli. Smutna to konstatacja, ale wydaje się, że bardzo prawdziwa.
Plusem filmu jest niezła ścieżka dźwiękowa. Możecie posłuchać kilku niezłych kawałków rodem z meksykańskich ulic. To typowa muza biedoty: prosta lecz na swój sposób porywająca. Jeśli lubicie podobne klimaty, z całą pewnością wybór muzyczny dokonany przez reżyserkę przypadnie Wam do gustu.
Moja ocena:
6
Czy uznajesz tę recenzję za pomocną?
Pobierz aplikację Filmwebu!
Odkryj świat filmu w zasięgu Twojej ręki! Oglądaj, oceniaj i dziel się swoimi ulubionymi produkcjami z przyjaciółmi.
