Recenzja filmu

Paranoid Park (2007)

"Paranoid Park" to film powstały na podstawie powieści powieści Blake'a Nelsona o tym samym tytule. Nastoletni Alex przechodzi bez wątpienia trudny wiek poszukiwań oraz odnajdywania siebie. Cechuje go wielkie zamiłowanie do jazdy na desce i zdobywanie nowych skateparków. Jak każdy nastolatek chodzi do szkoły, odrabia lekcje i oddaje się przemyśleniom na temat życia. Jego dziewczyna nastawiona jedynie na miłość fizyczną nie obdarza go uczuciem, o którym zapewne każdy młody człowiek marzy. W dodatku rodzice Alexa właśnie się rozwodzą. Chłopak stwarza pozory wiecznie nieobecnego, żyjącego w innym wymiarze człowieka. Pewnego dnia postanawia wyruszyć razem ze swoim kumplem do Paranoid Park. Niebezpiecznego i nielegalnego parku dla skatów. Strach nie pozwala mu jednak podjąć ryzyka przejechania toru. Tam też spotyka go sytuacja będąca zarazem niezłą próbą charakteru. Podejmując decyzję, Alex wplątuje się w poważny incydent. Film pięknie kształtowany kolorem, dźwiękiem, wspaniałymi zdjęciami. Opisuje życie młodego człowieka borykającego się z szarą codziennością i trudnymi wyborami, jakie owa codzienność stawia przed nami prawie każdego dnia. Człowieka uczącego się rozróżniania dobra i zła, ponoszenia konsekwencji za własne czyny i podjęte decyzje, zmuszonego do przyspieszonego kursu dorastania jaki w dzisiejszych czasach przechodzi prawie każdy rówieśnik Alexa. "Paranoid Park" to obraz przede wszystkim dla tych, którzy szukają w kinie nie tylko prostej, jasnej i nie zmuszającej do myślenia fabuły, lecz czegoś głębszego. Czegoś co sami możemy sobie dopowiedzieć i wywnioskować. Emocje ujęte w cudownych kadrach są niezapomniane. Muzyka towarzysząca filmowi doskonale z nim współgra i tworzy dodatkowy poziom odbioru oraz niezwykle realną możliwość zagłębienia się w przeżycia głównego bohatera. W "Paranoid Park" nie znajdziemy potoku słów ujętych w długich dialogach. Obrazy i milczenie są tutaj bardziej wymowne niż niejeden dialog. Przez cały film reżyser chaotycznie powraca także do urywków scen wcześniejszych, które z czasem rozrastają się i zdają się składać w jedną całość, nadając obrazowi nieco inny sens. Naprawdę warto obejrzeć, bo jest to kino zupełnie inne od wszelkiego typu serwowanych nam iście komercyjnych produkcji. I wcale nie trzeba być doświadczonym koneserem, aby poświęcić uwagę temu dziełu i przeżyć coś osobistego.