Niesamowicie piękny..

Myślicie sobie zapewne to samo, co ja przez moment. Jakiś smętny film... Szkoda czasu. Nie, wręcz przeciwnie. Poraziła mnie jego magia i mistycyzm. Dla wyjaśnienia Dalaj Lama jest duchowym i politycznym przywódcą Tybetu. Po wkroczeniu wojsk chińskich do Tybetu musiał udać się do Indii, gdzie obecnie sprawuje swój urząd. Jest XIV wcieleniem Najjaśniejszego Buddy. I o nim jest ta opowieść, która powstała w dużej mierze właśnie przy jego pomocy. Kiedy mały, dwuletni chłopiec z jakieś biednej wioski rozpoznaje pewne rzeczy należące do XIII Dalaj Lamy, jest to znak, że nastąpiła kolejna reinkarnacja Buddy. Później przez jakiś czas rozpraszane są wątpliwości i oto zostaje prawowitym następcą swego wielkiego poprzednika. I choć jest jeszcze dzieckiem, to w jego zachowaniu widać pewne wyrachowanie, mądrość w spojrzeniu, rozumienie tego, czego do końca chyba jeszcze nie pojmuje. W wieku pięciu lat jest już prawie świadom, jaki ciężar, a może, jaki zaszczyt go spotkał. Przy pomocy wielu mądrych ludzi poznaje swoje obowiązki, swoje przywileje, stara się to wszystko pojmować swoim dziecięcym rozumem. Później śledzimy jego losy, gdy ma piętnaście lat, w najtrudniejszym momencie jego życia, kiedy Chińska Republika Ludowa siłą zaanektowała Tybet. Czas bardzo trudnych decyzji, czas przemiany wewnętrznej, jaka się w nim dokonała. Film składa się ze scen łączonych płynnymi przejściami kamery. Piękno Tybetu oddały krajobrazy Maroka, gdyż zrobienie zdjęć w naturalnych plenerach niestety nie było możliwe. Mimo to są one ujmujące i bardzo realne. Jest to zasługa operatora, ale również scenografów i kostiumologów, którzy właśnie z pomocą Dalaj Lamy odtworzyli bardzo wiernie wnętrza, obiekty zdjęciowe i stroje. Zaangażowano wyłącznie Tybetańczyków, gdyż tylko oni mogli oddać najlepiej to, do czego dążono kręcąc film - naturalny i rzeczywisty charakter wydarzeń, jakie niespełna pół wieku temu miały miejsce.