Poza dwoma dziełami nie znam filmografii Paola Genovese, mam jednak ogromną ochotę zmienić ten stan rzeczy w najbliższej przyszłości. The Place (2017)"The Place", najnowszy obraz Włocha, utrzymuje poziom "Dobrze się kłamie w miłym towarzystwie", posługując się podobnymi środkami, jednak w znacznie subtelniejszy, a jednocześnie angażujący widza sposób.
Akcja "The Place" toczy się wewnątrz restauracji o tej samej nazwie. Do zagadkowego mężczyzny w czarnym garniturze (Valerio Mastandrea) przychodzą ludzie, osoba za osobą. Łączy ich jedno –każdy czegoś pragnie. Od rana do wieczora zwierzają się, a mężczyzna słucha, zadaje pytania, notuje, by wreszcie ze stoickim spokojem spojrzeć w swój dziennik i złożyć każdemu propozycję. Marzenie się spełni, pod warunkiem wykonania zadania. Te są z kolei tak zróżnicowane jak "klienci" mężczyzny w garniturze, a na dodatek kompletnie nie związane z pragnieniami. Dla przykładu, doświadczony policjant ma dokonać pobicia, by odzyskać pieniądze, mechanik dla nocy z wymarzoną modelką ma potajemnie ochraniać czyjeś dziecko, a pewna starsza pani, chcąc ratować męża, musi dokonać bombowego zamachu. Każdy bohater kilkukrotnie odwiedzi Mastandreę, by zdawać relację z postępów, błagać lub grozić mężczyźnie, jednak, jak ten wielokrotnie podkreśla, wybór należy do nich. Jak daleko posuną się, by zdobyć to, czego pragną?
W filmie Genovese mamy jedność miejsca (stale tytułowa restauracja), a akcja rozpisana jest na kilka dni, od spotkania do spotkania z kolejnymi bohaterami, których liczba na scenie… ekhm, ekranie, nie przekracza trzech. Czy Włoch dokonał jakiegoś zakładu, kręcąc "The Place"? Grunt, że ten zabieg wypadł tu bardzo naturalnie. Ogromna tu zasługa współtworzonego przez reżysera scenariusza, wiarygodnych, dobrze zagranych bohaterów oraz niezwykle intrygującej historii. Nie wyobrażam sobie, by ktokolwiek mógł tak po prostu wyjść z kina po pierwszych dziesięciu minutach filmu. Ja sam zwyczajnie musiałem wiedzieć, jak to się skończy.
Mastandrea w roli głównej wypadł moim zdaniem znakomicie. Mężczyzna w czarnym garniturze, o którym wiemy tak niewiele, i którego rola w znacznym stopniu sprowadza się do słuchania, to nietuzinkowa, bardzo intrygująca postać. Moje pierwsze skojarzenie przyczyniło się do takiego, a nie innego tytułu recenzji, jednak z pewnością to nie jedyna interpretacja tego bohatera, a pod koniec seansu nie byłem nawet pewien, czy właściwa. "Klienci" mężczyzny stanowią swoisty przekrój funkcji i warstw społecznych. Choć początkowo bohaterów traktuje się niemal stereotypowo, nie raz będziemy zmuszeni zrewidować swoją wiedzę na ich temat. Biorąc pod uwagę, że poznajemy ich jedynie w trakcie rozmów z Mastandreą, aktorzy mieli mocno ograniczone pole działania, mimo to większość z nich zapada w pamięć. Szczególnie interesowały mnie powiązane losy Marca Gialliniego i Silvio Mucciniego.
Nie mam zarzutów do treści filmu, jednak skromna forma oraz monotonna akcja dały mi się we znaki. Choć bardzo chciałem poznać zakończenie historii, poczułem znużenie teatralnością dzieła Genovese. Zdziwił mnie też dobór muzyki. Niby film subtelny, a tymczasem każda piosenka czy wątek muzyczny stanowiły niepotrzebny, wręcz dosadny komentarz ekranowych wydarzeń.
Na koniec dodam, że niezwykle przypadł mi do gustu ton, w jakim "The Place" jest utrzymane. Nie ma tu asekuranckiego humoru, niepokój czuć od pierwszej sceny, a film ani mnie nie przytłoczył, ani nie wprawił w zły nastrój. To kolejny powód, by polecić dzieło Genovese, na przykład jako miłą odskocznię pomiędzy wakacyjnymi blockbusterami.
Akcja "The Place" toczy się wewnątrz restauracji o tej samej nazwie. Do zagadkowego mężczyzny w czarnym garniturze (Valerio Mastandrea) przychodzą ludzie, osoba za osobą. Łączy ich jedno –każdy czegoś pragnie. Od rana do wieczora zwierzają się, a mężczyzna słucha, zadaje pytania, notuje, by wreszcie ze stoickim spokojem spojrzeć w swój dziennik i złożyć każdemu propozycję. Marzenie się spełni, pod warunkiem wykonania zadania. Te są z kolei tak zróżnicowane jak "klienci" mężczyzny w garniturze, a na dodatek kompletnie nie związane z pragnieniami. Dla przykładu, doświadczony policjant ma dokonać pobicia, by odzyskać pieniądze, mechanik dla nocy z wymarzoną modelką ma potajemnie ochraniać czyjeś dziecko, a pewna starsza pani, chcąc ratować męża, musi dokonać bombowego zamachu. Każdy bohater kilkukrotnie odwiedzi Mastandreę, by zdawać relację z postępów, błagać lub grozić mężczyźnie, jednak, jak ten wielokrotnie podkreśla, wybór należy do nich. Jak daleko posuną się, by zdobyć to, czego pragną?
W filmie Genovese mamy jedność miejsca (stale tytułowa restauracja), a akcja rozpisana jest na kilka dni, od spotkania do spotkania z kolejnymi bohaterami, których liczba na scenie… ekhm, ekranie, nie przekracza trzech. Czy Włoch dokonał jakiegoś zakładu, kręcąc "The Place"? Grunt, że ten zabieg wypadł tu bardzo naturalnie. Ogromna tu zasługa współtworzonego przez reżysera scenariusza, wiarygodnych, dobrze zagranych bohaterów oraz niezwykle intrygującej historii. Nie wyobrażam sobie, by ktokolwiek mógł tak po prostu wyjść z kina po pierwszych dziesięciu minutach filmu. Ja sam zwyczajnie musiałem wiedzieć, jak to się skończy.
Mastandrea w roli głównej wypadł moim zdaniem znakomicie. Mężczyzna w czarnym garniturze, o którym wiemy tak niewiele, i którego rola w znacznym stopniu sprowadza się do słuchania, to nietuzinkowa, bardzo intrygująca postać. Moje pierwsze skojarzenie przyczyniło się do takiego, a nie innego tytułu recenzji, jednak z pewnością to nie jedyna interpretacja tego bohatera, a pod koniec seansu nie byłem nawet pewien, czy właściwa. "Klienci" mężczyzny stanowią swoisty przekrój funkcji i warstw społecznych. Choć początkowo bohaterów traktuje się niemal stereotypowo, nie raz będziemy zmuszeni zrewidować swoją wiedzę na ich temat. Biorąc pod uwagę, że poznajemy ich jedynie w trakcie rozmów z Mastandreą, aktorzy mieli mocno ograniczone pole działania, mimo to większość z nich zapada w pamięć. Szczególnie interesowały mnie powiązane losy Marca Gialliniego i Silvio Mucciniego.
Nie mam zarzutów do treści filmu, jednak skromna forma oraz monotonna akcja dały mi się we znaki. Choć bardzo chciałem poznać zakończenie historii, poczułem znużenie teatralnością dzieła Genovese. Zdziwił mnie też dobór muzyki. Niby film subtelny, a tymczasem każda piosenka czy wątek muzyczny stanowiły niepotrzebny, wręcz dosadny komentarz ekranowych wydarzeń.
Na koniec dodam, że niezwykle przypadł mi do gustu ton, w jakim "The Place" jest utrzymane. Nie ma tu asekuranckiego humoru, niepokój czuć od pierwszej sceny, a film ani mnie nie przytłoczył, ani nie wprawił w zły nastrój. To kolejny powód, by polecić dzieło Genovese, na przykład jako miłą odskocznię pomiędzy wakacyjnymi blockbusterami.
Moja ocena:
8
Czy uznajesz tę recenzję za pomocną?
Recenzja The Place (2017)
Życie barowePaolo Genovese idzie za ciosem. W swoim poprzednim filmie – "Dobrze się kłamie w miłym towarzystwie" –... czytaj więcej
Pobierz aplikację Filmwebu!
Odkryj świat filmu w zasięgu Twojej ręki! Oglądaj, oceniaj i dziel się swoimi ulubionymi produkcjami z przyjaciółmi.
