jedni ludzie coś lubią a drudzy tego nie lubią.
Mi się wszystkie podobały.
Księga 3 też bardzo fajna, dużo jest tam walk chodzi mi o inwazję i ostanią bitwę.
Druga super fajne odcinki były z Long Fengiem i Dai Lee.
Pierwsza też fajna.

Mi tez sie podobala chociaz moze faktycznie pare odcinkow bylo juz na sile ale nie az tak zeby nie mozna bylo ich ogladac. Ale za to twoja wizja 3 ksiegi w ogole mi sie nie podoba. Wlasnie fajnie ze wszyscy Ci co byli wczesniej pomagaja Aangowi, a po co robic z nich jakies wazne postacie. Po co Kitara miala uzywac Blood Bendingu gdy sie nim brzydzila i uzyla go tylko raz potem w zlosci. A wuj Iroh to akurat co mial robic? Latac i zabijac wszystkich? To bylo by za proste gdyby tak sobie Zuko przyszedl i go ocalil, zbyt banalne. Albo gdy Mai i Ty Lee zbuntowaly sie to wg mnie najlepsza opcja bylo wlasnie zrobienie tego ze zostaja one zlapane bo takto to juz by byla przesada ze tak kazdemu wszystko sie udaje.

Mam ogromną ochotę podyskutować poważnie o "Avatarze," więc stwierdziłam, że to dobry do tego temat :) Pozwolę sobie zatem dorzucić swoje trzy grosze odnośnie trzeciej serii (bo co do pierwszej i drugiej, zgadzam się całkowicie).

Gdybym miała zrobić ranking ulubionych odcinków, wydaje mi się, że najwięcej takich byłoby właśnie z serii trzeciej. Przepiękny odcinek o spotkaniu ze smokami, przekomiczne "Nightmares and Daydreams," klimatyczne i zaskakująco głębokie "The Beach," epickie odcinki z inwazją, obie części "The Boiling Rock", urocze "The Headband"... Wydaje mi się, że to dlatego, że nie skupiają się tyle na akcji, co na *bohaterach* i ich rozwinięciu. Owszem, trójka pełna jest fillerów takich, jak "The Runaway," "Sokka's Master," "The Painted Lady" i tak dalej, ale te fillery świetnie się sprawdzają w rozwijaniu i utrwalaniu osobowości bohaterów i ich relacji ze sobą. Każdy ma swoje pięć minut - rozwinięty jest wątek Toph, jej konfliktu z rodzicami i jak to wpływa na jej zachowanie poza ich zasięgiem; Sokka dostaje swoje pięć minut i ma możliwość uczyć się od prawdziwego mistrza, co pokazuje, jak bardzo w rzeczywistości dojrzał od pierwszego odcinka; Katara błyszczy w "The Painted Lady" i w "The Puppetmaster," bo widać wyraźnie, jak silne są jej zasady moralne i jak bardzo dotyka ją nieszczęście innych, dzięki czemu widzimy też jej siłę i rozwinięte zdolności. "The Puppetmaster" świetnie pokazuje też (co w tym serialu przewija się cały czas i co jest jednym z powodów, dla których tak go cenię), że świat nie jest czarno-biały, wróg nie jest tylko jeden i ci, którzy noszą nasze barwy i wydają się przyjaciółmi dlatego, że są z jednego plemienia/rodziny/whatever, też mogą okazać się skrzywieni, nawet do punktu okrucieństwa. Los Hamy jest przejmujący i z zaskakującym realizmem psychologicznym pokazuje, jak zachowują się ofiary wojennego okrucieństwa (podobnie zresztą, jak to było z Jetem). No i dzięki temu wiemy, co stało się ze wszystkimi benderami wody z Południa, co też jest istotne. Natomiast w "The Headband" mamy wnikliwy obraz tego, jak subtelnie działa propaganda w szkołach Narodu Ognia, co pokazuje, jak jego mieszkańcy mogą widzieć wojnę i czemu się na nią godzą. Ten obraz też jest wg mnie istotny, podobnie, jak to, że Aang pokazuje im - jak to Avatar powinien - drugą stronę medalu. Scena imprezy w jaskini jest urocza, ale jest też niesłychanie znacząca jako metafora Narodu Ognia jako takiego i przemian, które są tam konieczne i które niedługo mają nadejść. No i mamy jeszcze "The Ember Island Players," który jest czystym fillerem, ale który uważam za arcydzieło nie tylko pod względem komicznym, ale również pod względem tego, jak zgrabnie podsumował całą serię tuż przed wielkim finałem oraz jak trafnie, po raz kolejny, obnaża subtelne działanie propagandy. Właściwie jedynym odcinkiem, który uważam za nierówny, jest "The Southern Raiders," bo zachowanie Katary i Zuko wydaje mi się tu niespójne (Zuko krytykujący Aanga za wybaczanie, podczas gdy ledwo parę odcinków temu sam o nie błagał?), a Katara angstująca za swoją matką nie pasowała mi jako główny motor odcinka. Ale fakt, że wówczas użyła Bloodbendingu, również pokazuje, że jej pasja potrafi wymknąć się spod kontroli, co nie jest bez znaczenia - a i Zuko potrzebował więcej czasu, żeby nawiązać z nią więź, co ma sens po tym, co stało się w Ba Sing Se. Owszem, tempo tych odcinków nie jest tak wyraźne, jak w dwóch poprzednich seriach, i zgadzam się, że miejscami wydają się trochę niespójne, ale ogólnie rzecz biorąc uważam, że były potrzebne i wg mnie wytworzyły dobrą, solidną bazę dla odcinków finałowych pod względem tego, jak rozwinęły bohaterów i jak pod realistycznym kątem pokazały Naród Ognia od wewnątrz.

Teraz chciałabym się odnieść do wymienionych przez Ciebie punktów.

- Osobiście uważam sceny inwazji za przeprowadzone z głową i zrealizowane w imponująco epicki sposób; szczególnie Sokka obejmujący dowództwo zrobił na mnie wrażenie, kolejny przykład jego dorastania jako postaci. No, ale kwestia gustu :)

- Zuko. Ach, Zuko. Masz rację, już od samego początku było widać, że prędzej czy później przyłączy się do Gaangu i to on będzie nauczycielem Aanga. Wiele osób było wściekłych, że nie stało się tak już w podziemiach Ba Sing Se. Ja natomiast uważam, że sposób, w jaki twórcy poprowadzili tę postać, był BARDZO realistyczny i nie-sztampowy. Zuko w Ba Sing Se *nie był* jeszcze gotowy na ten krok. On ciągle jeszcze miał wątpliwości, które podsyciła Azula. Gdyby wtedy dołączył do Aanga, wydaje mi się, że ciągle zastanawiałby się, co by było, gdyby; czy to była jego decyzja, czy jego wujka, czy dobrze postąpił, a może w domu byłby szczęśliwy...? Powrót do domu i spełnienie jego marzeń były koniecznym kubłem zimnej wody, żeby on wreszcie zobaczył swój kraj i swoje dawne życie w nowej, ostrej perspektywie. Po swoich podróżach i wygnaniu ma zupełnie inny punkt widzenia i teraz widzi, co jest dobre, a co złe. Ten powrót do domu był mu potrzebny, bo umocnił jego transformację i upewnił go w dopiero kształtowanych poglądach. Odcinki od "The Awakening" aż do inwazji moim zdaniem świetnie pokazały jego przemianę, jego wątpliwości, nowy stosunek do życia na dworze i wyrzuty sumienia, manifestujące się w gromadzonej wściekłości ("The Beach") i nieukierunkowanej frustracji. Widzi wreszcie, czym naprawdę są jego wspomnienia, czym jest jego rodzina, jaką krzywdę wyrządza światu. I dopiero po zobaczeniu i odczuciu tego wszystkiego na sobie samym Zuko jest w stanie podjąć *samodzielną* decyzję. Dalej, myślę, że biorąc to wszystko pod uwagę, jego rozstanie z Ozaiem było bardzo przejmujące, bo on tu już nie musi walczyć z samym sobą - on już odbył tę walkę, wyszedł po drugiej stronie i stanął przed swoim ojcem pewien swoich przekonań i tego, że takiego ojca on już nie uznaje. Ta podróż była konieczna do wyciągnięcia takich drastycznych wniosków. Wydaje mi się, że punktem zwrotnym było tu spotkanie wojenne, na którym Ozai zapowiedział zniszczenie świata podczas przyjścia komety. Konsekwentnie, potem Zuko musi jeszcze bardziej walczyć o uznanie w Gaangu i akceptację, bo oczywiście trudniej zaufać komuś, kto zdradził cię już wcześniej w krytycznym momencie. To też nie jest łatwa droga i osobiście uważam, że jego powolna asymilacja z grupą przedstawiona została wiarygodnie.

- Jeśli chodzi o Iroh, myślę, że fakt, że uciekł o własnych siłach nie przejmując się bratankiem był SUPER COOL. Bo sam Iroh jest SUPER COOL i żadne więzienie go trzymać nie będzie. To sprawiło, że scena ponownego spotkania tej dwójki w namiocie była tym bardziej znacząca i wzruszająca.

- Sama byłam trochę rozczarowana brakiem Mai i Ty Lee w ostatnich odcinkach, ale cóż, czasu na finał było niewiele, myślę, że twórcy po prostu nie mieli wystarczająco środków i scen, by zmieścić te dwie. No i cóż, poniosły konsekwencje za zdradę potężnej przyjaciółki - samo to, że zdecydowały się ponieść taką ofiarę, dla mnie sprawia, że są awesome. Szczególnie Mai. Zachowanie Mai w tej scenie jest po prostu ass-kicking.

- Inni bohaterowie w inwazji? Sama byłam tym mocno zaskoczona, ale winę za to zwalam na karb tego, że Bryke lubią satysfakcjonować swoich fanów, a wszyscy ci bohaterowie poboczni mieli swoich fanów wśród amerykańskich widzów. Twórcy o tym wiedzieli i myślę, że sami mieli do nich sentyment. Ot, i cały powód ich cameo, jak dla mnie, co zresztą uznałam za miłe. (Chociaż wąsy Haru mnie Przeraziły przez duże P.)

- Jak już pisałam, z bloodbending niekoniecznie były nici, bo Katara użyła tego jeszcze raz :) Było powiedziane, że to działa tylko podczas pełni, więc pewnie dlatego nie użyła tego na koniec na Azuli, ale... tak, jak napisałam wyżej, dla mnie Bloodbending służył raczej jako wątek pokazania mrocznej strony Waterbendingu i szaleństwa Hamy = rozwinięcia wątku ofiar wojny i tego, że okrucieństwo rodzi okrucieństwo.

- Spustoszenie Królestwa Ziemi nie było "ni z gruchy, ni z pietruchy" - było to omawiane podczas spotkania wojennego w "Nightmares and Daydreams," kiedy Zuko angstował, że go na nie nie zaprosili, a w końcu na nie poszedł. My jeszcze o tym nie wiedzieliśmy, ale to właśnie to spotkanie zarządziło o ostatecznej decyzji księcia, żeby wypiąć się na ojca i dołączyć do Aanga, bo ten koncept tak bardzo go przeraził. Myślę, że twórcy ukrywali ten fakt, żeby tym bardziej zaszokować nas w czterech odcinkach finałowych (na mnie to podziałało, przyznaję). Ten plan jest zresztą jedynym powodem, dla którego Aang decyduje się na konfrontację w dniu komety, a potrzebował takiego silnego kopa motywacji. Jeśli chodzi o sam finał, jak dla mnie był EPICKI - klimat budowany przez wszystkie cztery odcinki wciągnął mnie bez reszty, naprawdę nie wiedziałam, co dalej i oglądałam do czwartej nad ranem z twarzą dosłownie wlepioną w ekran. Nie miałam w ogóle wrażenia niespójności i braku konsekwencji, wręcz przeciwnie. No ale znowu, kwestia gustu :)