ale co z w tym dziwnego? wszyscy wiemy, ze kazdy ma w sobie 2 rozne osobowosci, tylko chorzy psychicznie ludzie nigdy nie zmieniaja zdania

Biorąc pod uwagę sposób jaki opisujesz, to może sobie już odpuść resztę postaci

Zupełnie nie mam pojęcia jak to się stało, ale chyba nie mam ochoty czytać subiektywnej charakterystyki bohaterów serialu w Twoim wykonaniu...W każdym razie, sądzę, że postacie są wykreowane właśnie w taki, a nie inny sposób nie bez przyczyny. I właśnie te "przebudzenia Normy i Normana", jak to określiłeś, mają w całym serialu największy sens. Norma jest nadopiekuńczą matką, często decyduje się na desperackie kroki, żeby tylko chronić syna. Pewnie nie byłoby w tym nic dziwnego, gdyby nie to, że między nimi istnieje szczególnie dziwna, bardzo niezrozumiała (a jednocześnie niezmiernie interesująca) więź. Nasuwa mi się przykład z ostatniego odcinka drugiego sezonu, kiedy to Norman poprosił matkę o taniec. Wyglądali bardziej jak para zakochanych, aniżeli matka i syn, nie oszukujmy się...A Norman pod wpływem tej nadmiernej opiekuńczości ze strony matki powoli, małymi kroczkami staje się..mordercą. Śmiało można powiedzieć, że wychowanie ma wpływ na dalsze życie dziecka. Co prawda, jest jeszcze wiele innych czynników. Właściwie, Norman urodził się już z zaczątkiem mordercy, jakby w jego DNA zostało to wpisane. Jego zaniki świadomości, pokorność, a chwilami agresja-z pewnością różni się od większości nastolatków. Tylko mam jedno pytanie do Ciebie: czy Twoim zdaniem to jest takie "masakrycznie zryte"? Skoro kluczowe przesłanie serialu nie wywołuje w Tobie tych pozytywnych emocji to może nie warto zaprzątać sobie nim głowę, co? :)

Ja to potrafię szybko zmienić temat. Przykro mi tylko, że nie wypowiedziałam się na temat Dylana. Ale mam nadzieję, że jeszcze nadarzy się okazja na dyskusję. Pozdrawiam!