Myślę, że celem zakończenia nie było ukazanie, że Ritchie był niewinny. Bardziej chodziło o przedstawienie wyniesionego z domu wstydu, faktu, że w pewien sposób matka wybrała ignorowanie znaków, że jej syn może być gejem (cały początek ostatniego odcinka), co przyczyniło się do tego, że bohater mocno wypierał zarażenie się wirusem. Ucieka z badań, żeby nie dowiedzieć się, że ma AIDS, nawet swoim najbliższym przyjaciołom wyznaje to dość późno. Niezaprzestanie sypiania z mężczyznami było swego rodzaju wyparciem, którego źródłem był sposób, w jaki został wychowany. Matka Nawet w rozmowie z Jill w szpitalu, po usłyszeniu, że jej syn ma raka, bardziej niż na smutku skupia się na udowodnieniu sobie, że orientacja syna to jakiś sposób na „wyszumienie się”. Te wszystkie powyższe sytuacje sprawiają, że obwinianie matki zdaje się być tutaj uzasadnione, ale nie sprowadza się do tego, że należy odbierać Ritchiego jako niewinnego jeśli chodzi o zarażanie innych osób.

Podsumowując: to raczej przestroga dla rodziców niż teoria psychologiczna.