Serial operuje szablonami. Szablonowe postaci, niesamowicie płytkie psychologicznie, szablonowa fabuła, szablonowe budowanie dramaturgii. Dość toporna scenografia - zdjęcia kręcone były w jakimś hangarze albo fabrycznej hali, która udawała więzienie. Meksykanie umieją robić dobre rzeczy, ale tutaj poszli po linii najmniejszego oporu, całkowicie na łatwiznę, bez ambicji, bez polotu. Całość idzie jak po sznurku, ale w negatywnym tego pojęcia rozumieniu. Liniowa fabuła sprawia, że wszystko jest boleśnie przewidywalne. Niewiele odcieni szarości, niewiele niuansów, tak jakby skrojone to było pod najmłodsze dorastające pokolenia, które wolą szybki montaż, prosty przekaz i trochę dynamicznych ujęć. Sceny walk jakby nie mają sensu. Widać, że ludzie się zarzynają czym popadnie, więzienie jest przepełnione, powinny być stosy trupów, tymczasem po jatce zostają dwa, może trzy ciała, a reszta więźniów rzekomo jest zamknięta w jakichś pomieszczeniach i pod kontrolą. Z czasem mamy dwa plany na krzyż, z tym, że kręcone z różnych pozycji. Sposób pokazywania bohaterów przypomina dawne telenowele brazylijskie. Jakieś spojrzenia ukradkiem rzucane, ktoś kątem oka komuś się przypatrzy i już wiemy, że ma go na oku i gdy pojawi się odpowiedni moment stanie się zagrożeniem dla głównego bohatera. Daję 4/10 (ujdzie), ale niestety serial jest raczej słabawy i chorowity, ledwo się słania na nogach, ocena 3.5/10 byłaby uczciwsza.