Od razu mówię - obejrzałam całą serię i pomimo logicznych dziur i toksyczności całej historii to serial mnie wciągnął. Trzeba przyznać że główna para dobrana jest idealnie a chemia pomiędzy aktorami po prostu działa. Ibrahim, wiadomo - mroczny, chodzi na czarno, lata z bronią i patrzy się na wszystkich jakby chciał udusić gołymi rękoma - więc stereotypowo wpasowuje się w badboy'a, który przyciąga kobiety.

Ale taki serial na Zachodzie (czy nawet u nas) by nie przeszedł!
Facet jest mordercą. Porywa panią lekarz, zmusza ją do leczenia typa którego chcą przesłuchać. Ona staje się świadkiem morderstwa, więc chcą ją zabić. Ale oczywiście nasz główny bad boy nie może pociągnąć za spust, więc wymyśla, że zamiast ją zabić i ściągnąć na siebie jej brata policjanta to zmusi ją do małżeństwa, szantażując że tego brata zabije. Jak na wykształconą kobietę z rozwiniętym mózgiem przystało, stawia się i próbuje uciec (chociaż i to usiłuje robić na dość głupi i naiwny sposób)
Rodzina to toksyczne wariatkowo. Patriarchat pełną gębą. Kobiety cały czas chodzą w wysokich botkach po domu albo połowę czasu spędzają na wspólnym piciu herbaty w salonie.
Główny facet to mafiozo, w defektami emocjonalnymi, który zamyka laskę w pokoju, śledzi, rozkazuje jak psu, utrudnia pracę zawodową, wozi, odwozi, naraża na niebezpieczeństwo, potem heroicznie ratuje itp itd. A ona z odcinka na odcinek coraz bardziej spokojnie to przyjmuje, od czasu do czasu podnosząc jedynie oczy ku nieba aby Allah dał jej cierpliwość. Ale oczywiście z czasem się zakochują, obrażają, odbrażają, rozstają, wracają itp.

Serial to mieszanka tureckich obyczajów społecznych, toksycznych relacji, syndromu sztokholmskiego, dziur logicznych w scenariuszu, bardzo chwytliwej muzyki oraz bardzo częstych momentów mówienia do siebie na głos "ale to głupie". Ale i tak się ogląda dalej.