Ona idzie do szkoły medycznej, on jedzie samochodem. Ona świeci mu piersią, on słysząc klakson za sobą rusza z miejsca i uderza w psa, który przed chwilą uciekł z domu. Teraz do chodzenia potrzebuje kółek i jest bezdomny, więc co bohaterowie zrobią? Chcą go uśpić – żadne nie ma warunków do trzymania zwierzęcia, a przecież nawet się nie znają – ale oczywiście do uśpienia nie dojdzie. Teraz będą ponosić konsekwencje tego, co zrobili. I nie będzie im łatwo, ale przynajmniej dzięki temu się poznali.

Zanim przejdę dalej, muszą zaznaczyć jedno: to przede wszystkim świetna komedia romantyczna. Najsampierw jest chyba najmocniejszym przedstawicielem ruchu, który przekonuje do akceptacji dziwności w ludziach, ich pomyłek i niezręczności. To jeden z nielicznych tytułów, które mają niezręczny, wręcz cringowy humor (okazjonalnie! najczęściej mamy tutaj czarny humor z nutą pyskowatości Jima Jeffriesa), a ja i tak nie miałem nic przeciwko. Nawet się śmiałem. Samo wymienianie bez kontekstu rzeczy, które bohaterowie czynią, zrobiłoby na was wrażenie (mamy chociażby korzystanie z toalety, gdzie nie ma bieżącej wody, więc stolec zostaje usunięty… inaczej. No co, każdy ma w końcu historie, których się wstydzi – i to jest ok), ale najważniejsze jest, co inne postaci wtedy robią, jak się zachowują, jak się uczą akceptować innych i samych siebie w ten sposób. Oczywiście, że główny duet w końcu będzie razem – i trochę sam byłem z tego niezadowolony, bo to schematyczne, ale następnie dzieje się coś niezwykłego: to mnie uszczęśliwiło. Bo serialowi udaje się uchwycić tę magię oraz radość wynikającą ze znalezienia sobie kogoś, kto będzie po twojej stronie, z tobą, zatroszczy się o ciebie i ty będziesz mógł się troszczyć o nią.

Przy tym wszystkim jestem zaskoczony ilością nowych elementów, których tak po prostu w innych produkcjach nie widuję. Poczynając od obecności postępu technologicznego (matka Ash znajdująca córkę dzięki opcjom we współdzielonych iPhone’ach), istotności imion postaci (wiele z nich poznajemy stopniowo i musimy uzyskać na to zgodę), po liczne innowacyjne elementy fabularne, których nigdzie indziej nie widziałem. Akcja tocząca się wokół niepełnosprawnego psa? Bohater doświadczający cystoskopii (wprowadzenia endoskopu do penisa)? Kobieta po 40-tce odkrywająca, że może być biseksualna? Opowieść o ludziach mających raka, którzy już go nie mają i nawet nie wiesz, że go mieli? Żadnej z tych rzeczy nie widziałem w innych filmach lub serialach 2022 roku. Relacje miłosne między różnymi grupami wiekowymi to szczegół, ale w innych tytułach już zasługiwałby na wzmiankę. Ten tytuł naprawdę poradziłby sobie bez większości tych rzeczy i nadal bym go chwalił za rysy postaci, poczucie humoru, dialogu czy ogólny wdzięk – a jednak ma je wszystkie. I zawstydza resztę kinematografii tak bogatym światem.

A to wcale nie koniec – bo twórcy mają magiczną zdolność do przedstawienia jakieś sytuacji z dwóch stron widzenia jednocześnie, więc widzowie z każdej strony znajdą tutaj swój punkt widzenia. Po pierwszym sezonie mam wrażenie, że tylko odcinek z millenialsami w barze jest jednostronny (chcą się bawić, buczą, „Ok grandpa” itd.), ale reszta zaskakuje budowaniem dramaturgii właśnie na odmiennych punktach widzenia. I traktowaniu ich z szacunkiem, nawet jeśli dla niektórych mogą się wydawać absurdalne – poczynając od wyjściowej sytuacji z przejechaniem psa: kto wtedy był winny? Tylko jedno z nich? Czy po połowie? To odświeżające i daje poczucie, że obie postaci są tutaj równie ważne, to ich historia będących wspólnie jak i osobno – bo nawet jeśli są to poglądy błędne, to dają wyraz esencji serialu: historii zranionych, zmęczonych ludzi, którzy mają liczne problemy. I nad nimi pracują.

Drugi sezonach mam nadzieję, że jest w planach. Cudownie się czuję, nadal odkrywając takie perełki. Finał jest jednocześnie emocjonalny jak i mroczny, pokazując nam bohaterów uśmiechających się na myśl o tym, że zaraz doprowadzą dziecko do płaczu. Jestem kompletnie usatysfakcjonowany z seansu.