Z deczka rozwalają mnie komentarze oceniające Czas honoru jako dno, a nawet depresje... Co prawda o gustach się nie dyskutuje, każdy ma prawo do wyrażania subiektywnych opinii, ale zastanawiam się, czy pesymiści pomyśleli nad czymś innym, niż ocenianie filmu pod względem akcji i efektów specjalnych. Warto docenić, że w polskiej kinematografii nadal istnieje tematyka II wojny światowej, to kawał naszej historii, co prawda tragiczny, ale czy istnieje coś bardziej chlubnego, z czego możemy być dumni? Brzmi to nieco sarkastycznie, ale cóż, czasu nie wrócimy. Możemy jedynie pamiętać. A kinematografia to jedyny przekaz o tak olbrzymim zasięgu.
Osobiście serial bardzo mi się spodobał, przede wszystkim przez ukazanie ludzkich historii, ukazanie bohaterów na przemian w złym i dobrym świetle, ciekawą akcję i przybliżanie realizmu życia w tamtych czasach. Według mnie film, który wywołuje w widzu pytanie "Boże, jak ja bym się zachował/a w takiej sytuacji" albo strach o losy bohaterów, nie należy do dennych. Do aktorów nie mam nic, nie uważam się za znawczynię kina, aby wydawać takie opinie. Mówię jako przeciętny odbiorca i osoba młodego pokolenia, która zdaje sobie sprawę z ciemnoty swoich rówieśników, którzy dla zabawy naśladują charakterystyczny znak salutowania hitlerowców... jeśli nie chcecie docenić zaangażowania ludzi, którzy stworzyli ten serial, to cieszcie się, że w ogóle coś takiego powstało - z nasza narodową pamięcią jest coraz gorzej...