To całkiem nieźle rosło przez jakieś dwa-trzy odcinki. Potem zaczęło siadać i summa summarum wyszedł zakalec. Ostatni odcinek wniósł trochę ożywienia, ale to raczej za mało, żeby wyrwać ten serial z przeciętności. Szkoda, bo pomysł był niezły. Wrzucam poniżej kilka luźnych pytań i przemyśleń, może ktoś ma podobne lub ma pomysł na odpowiedź:
- w tych symulacjach (czy, jak wolał Forrest, rzeczywistości), które oglądali (Chrystus na krzyżu, Joanna D'Arc, ludzie w jaskini Lascaux, nawet mała Amaya w swoim pokoju) - kto/co odpowiadało za wybór ujęcia i ruch kamery? "Samo" się to robiło?
- jak to możliwe, że przy takiej wielości światów równoległych zawsze od razu i bez problemu udawało im się połączyć z tą "naszą", historyczną przeszłością?
- czy naprawdę po każdej projekcji tak zaawansowane urządzenie jak Devs musiałoby robić te wizualne "burze cząsteczek" na zakończenie? Trochę to kiczowate.
- czy bohaterka, która jako dziecko przewidywała trzy ruchy naprzód w go, po ucieczce ze szpitala, do którego odwiozła ją policja, do tego będąc ścigana przez bezwzględnego Kentona, wróciłaby do swojego mieszkania, o którego istnieniu i położeniu wszyscy wiedzą, i beztrosko oddawała się "normalnemu życiu", narażając jeszcze osobę, na której jej zależy? Nigdy nie grałem w go, ale na jej miejscu raczej bym się pilnował.
- no właśnie - szpital psychiatryczny. Może w Stanach jest jakoś inaczej, ale w Polsce wedle mojej wiedzy nie da się ot tak sobie wejść na jego teren, dostać się przez okno do pokoju pacjenta, zarzucić go sobie na plecy i wyjść w ten sam sposób.
- czy naprawdę 19-latka musiał zagrać 13-latek?
- i czy faktycznie dałoby się zbudować taką firmę na marketingu opartym o żałobę? To brzmi jak pomysł na biznesową klapę.
Choć sama żałoba jako paliwo pragnień, które wyznaczają horyzont postępu, jest bardzo ciekawym i poruszającym pomysłem. Dość dickowskim (świat jest tęsknotą za kobietą, która umarła dawno temu).