Dużo sobie obiecywałam, bo lubię Park Hyung Sika. Ale się zawiodłam. Postanowił być groteskowy i według mnie zepsuło to cały serial. Jego postać była wręcz denerwująca. Głupie miny, fikanie nogami były po prostu słabe i nie na miejscu. Zastanawiam się, czy to był zamysł reżysera, czy to on sam tak się postanowił wykreować?
Dużo bardziej kibicowałam drugiej parze - jego kolega i jej koleżanka. A przebojem całości była matka głównej bohaterki, kapitalnie zagrana, do tego tego wujek i brat - ta rodzina to niewątpliwa i chyba jedyna atrakcja serialu.
Wartościowy był dla mnie także motyw radzenia sobie z depresją i traumami dzięki miłości rodziny i życiowej połówki.
Jednego tylko nie mogę zrozumieć: nie było ani jednego odcinka bez alkoholizowania się w różnych wykonaniach i sceneriach. Zastanawiałam się po co, może w końcu będzie z tego jakiś morał? Ale wyszło na to, że jednak nie... Czyżby widok pijących codziennie na umór Koreańczyków był powszechnie akceptowany i normalny, a do tego wart pokazywania przez wiele godzin w serialach? Podobnie w "Witamy w Samdalri" - pierwszą połowę serialu wypełniają także sceny upijających się w trupa bohaterek... Czyżby to już serialowykoreański standard? A może po prostu sponsorem był producent piwa i soju?
Tak czy inaczej - to przerażające oswajanie z patologią...