Postscriptum na początku: Sorry, że tekst niepoprawiony, ale najpierw go skopiowałem, potem poprawiłem, a na końcu zawiesił mi się net. No ale i tak dobrze, że chociaż pierwszą wersję skopiowałem.

Nie często udzielam się na forum na filmwebie, może dlatego, że nie lubię dzielić się z innymi swoimi odczuciami. Jednak serial "dr House" to spora część mojego życia. Nakierował mnie w pewnym momencie, wzbudził podziw, pomógł zrozumieć, że człowiek wyizolowany, to nie znaczy człowiek gorszy, tylko inny. Mam wiele dobrych wspomnień związanych z Housem i wiele - tych świeższych - złych. A wszystko zaczęło się od marnotrawienia czasu przed telewizorem jak to robią nastolatkowie i retorycznego pytania do samego siebie "co to?".
Było to wiele lat temu, jak się domyślam siedem, bo pierwszy sezon w telewizyjnej dwójce był puszczany rok po premierze serialu. Internetu wtedy nie miałem, ale nikogo to wtedy nie dziwiło, bo połączenie było zwyczajnie drogie. Tak więc większość czasu spędzałem przed telewizorem, przerzucałem w kółko siedem kanałów, bo telewizja satelitarna też była poza zasięgiem finansowym moich rodziców, i strasznie się nudziłem. W pewnym momencie widzę przełączam na dwójkę, a tam doktorek z laską bada jakąś zakonnicę. Nie wiem dlaczego mnie to zainteresowało. Żaden medyczny serial w życiu mnie nie interesował, ale to było tak, jakby anioł stróż położył mi rękę na ramieniu i szepnął: "Oglądaj. To będzie miało na ciebie wielki wpływ". I miało. Już po dziesięciu minutach pierwszy żart, który rozbawił mnie do bólu brzucha ("Poszedłem do kliniki, pijany. Wziąłem pierwszą strzykawkę z brzegu... i tak dalej). To nie o humor tu chodziło, ale był on czymś wspaniałym. Nie dlatego, że był taki śmieszny - choć był - ale po prostu był on jak łyżka miodu w beczce dziegciu. Odwrotnie jak w życiu, chociaż identycznie jak w moim. Humor Housa był smutny, on był smutny, ja byłem smutny. Może dlatego dlatego od razu poczułem koneksję z tym bohaterem. Byłem strasznie samotny, a wtedy znalazł się ktoś kto był tak samo samotny jak ja i czułem, że to ktoś wewnętrznie podobny do mnie. Wiem, że tak zaczyna się większość chorób psychicznych, no ale tak właśnie było. House, pośrednio przez scenarzystów serialu, pokazał mi jak żyć i to nie było to samo co u innych w momencie kiedy jakiś czas później wybuchła wielka fala owacji dla serialu w Polsce. Nie powiedziałem sobie "Będę teraz taki chamski jak House, będę się mądrzył i strzelał sarkazmem jak z Uzi 9mm". Nie. Wiadomość jaką ja odebrałem była taka: Ludzie mogą cię nie lubić przez to, że jesteś inny, ale jeżeli masz talent i jesteś w czymś naprawdę świetny, to nie ma to znaczenia".
Od czasu pierwszego zauroczenia serialem Dr House oglądałem chyba wszystkie możliwe odcinki w telewizji. Był to pierwszy serial, w który się zaangażowałem od czasów "Z archiwum X". Lata mijały, a ja oglądałem Housa co czwartek o 20.05 po dwa odcinki, a jak mogłem to nawet powtórki o pierwszej w nocy. W okolicach czwartego czy piątego sezonu założono mi internet, ale korzystałem rzadko, więc House pozostał moją telewizyjną rozrywką. Dzięki niemu odkryłem jaką siłę ma intelekt. Dzięki temu zacząłem czytać książki. Dzięki czytaniu książek odkryłem talent pisarski. Głupio mi się do tego przyznać, ale serial telewizyjny wychował mnie lepiej niż rodzice, bo rodzice wychowywali mnie dosyć średnio i mało systematycznie. Do tego nie starali znaleźć się u mnie talentów, bo jak ma się dziecko, które zaczyna mówić w wieku trzech lat, a i potem odzywa się rzadko, to wypada modlić się żeby nie było upośledzone, a nie szukać się w nim ukrytych talentów, prawda? Zanim złapiecie się za głowę, to musicie zrozumieć, że bardzo szerokie grono dzieci lat 90' była wychowywana przez telewizję, choć większość z nich wychowywały złe programy. Teraz rolę telewizji jako stacjonarnej i bezpłatnej niańki przejął internet i to chyba jest jeszcze gorsze, bo w telewizji przynajmniej nie leciało twarde porno. Ale wracając do tematu; House był moim najlepszym przyjacielem (Boże wiem jak głupio to brzmi, ale ja nie miałem żadnych przyjaciół). Kochałem ten serial. Byłem uzależniony. Dosłownie. Trwało to długo, aż znikło.
A znikło nie dlatego, że się znudziłem. O nie. Nie znudziłem się i to było chyba najgorsze. Stąd się wzięły wszystkie moje pretensje.
A mam mieć o co pretensje do producentów. W pewnym momencie w okolicach piątego sezonu zacząłem zauważać, że serial zmierza w złym kierunku. W szóstym sezonie modliłem się żeby nie zniszczyli mojej legendy, żeby ten serial skończył się zajerąbiście tak jak się zaczął. Niestety tak się nie stało, a ja z trwogą zauważyłem, że House stał się najprościej mówiąc badziewny. Kolejne odcinki oglądałem z coraz mniejszym zainteresowaniem, od ciągłego ziewania bolała mnie żuchwa i ciągle chowałem w sercu nadzieję, że szósty sezon to ostatni, że skończą go a finał będzie przedni. Niestety szanowni producenci traktowali ten świetny serial na wzór jednego z afrykańskich plemion, które nie zabija krowy, tylko zawsze gdy jest głodne odcina sobie kawałek mięsa. Ósmy sezon serialu, w którym większość odcinków musiałem przewijać, jak pornosa żeby się nie zanudzić, potwierdził pewną zasadę. Najlepsze seriale trwają najdłużej i mają najsłabsze zakończenia. Ósmy serial to była kompletna porażka. Dialogi były strasznie nudne, akcja nawet się nie ślimaczyła, po prosu jej nie było, przypadki nie zapadały w pamięci, bo się ich nie zauważało. Fabuła nie poruszała się płynnie do przodu tylko skakała z odcinku na odcinek. Zachowała się tendencja z siódmego sezonu, czyli aktorzy już się nawet nie starali. W sumie to po co oni mieli się wysilać, skoro wszyscy położyli na tę produkcję laskę. Serial zakończył się jak najgorszy badziew, a ja uważam, to że to bardzo krzywdzące dla fanów.
I dlatego mam do was pytanie, dlaczego niektórzy tak podniecają się tym zakończeniem i w ogóle ósmym sezonem? Przecież całość staczała się już od sezonu szóstego. Czemu tak pragniecie kolejnych sezonów i płaczecie czemu to wasz ulubiony serial musiał się skończyć? Sądzę, że niektórzy nie potrafią obiektywnie czegoś oceniać tylko uzależniają swoją opinię od tego co ktoś inny im powiedział. Sezon powinien skończyć się już dawno. I tak dla prawdziwych fanów serial "House MD" ma swój finał w momencie kiedy, House trafia do psychiatryka przy akompaniamencie Rolling Stonesów. Dla całej reszty mam wiadomość. Nie sadzasz martwej babci w fotelu i nie trzymasz jej w salonie, bo przecież ładnie wyglądała za życia dziergając szaliczki dla wnucząt. Jedynym racjonalnym powodem żeby wmawiać wszystkim ludziom, że zmarła babcia żyje jest chciwość i pobieranie za nią emerytury. Tak właśnie zachowali się producenci serialu, a wszyscy naiwni ludzie z dennym gustem im uwierzyli.
Dziękuję.