Ile to już lat minęło odkąd skończyłam wszystkie sezony, przeczytałam mangę, a później musnęłam trochę nowelki? Nie jest to tytuł wybitny albo pozbawiony wad. Dla jednych wadą jest zbyt duża liczba postaci, dla innych kreska, a dla kogoś innego wymieszanie różnych gatunków. W końcu z czym mamy tak naprawdę do czynienia? Coś na wzór paranormalnego dramatu z elementami gangsterki i romansu. Sama przyznaję, że nie każdy wątek śledziłam z takim samym zainteresowaniem, ale cała ta seria pozostanie zawsze gdzieś w moim sercu. Zawsze w Durarara podobały mi się nie tylko nietuzinkowe postacie i powiązania między nimi, ale i sam klimat oraz prosta, jednak wciąż genialna muzyka budująca atmosferę szalonej dzielnicy Tokio i jej mieszkańców. Od miejskich legend, poprzez typów spod ciemnej gwiazdy, kończąc na grupce na pozór zwykłych licealistów. Urzekła mnie właśnie ta czarująca normalność. Do Ikebukuro, niczym tornado zawiewają dziwni ludzie, którzy wprawiają w życie tę część miasta. Jest śmiech, szok oraz niedowierzanie, ale są i łzy. Jest to dramat w czystej postaci. A po tym wszystkim, gdy każdy już rozwiąże swój nagły problem, jak gdyby nigdy nic, miasto na nowo się uspokaja, a każdy z bohaterów wraca do swojej codzienności, od której niekiedy pragną uciec, a czasami wręcz odwrotnie - zależy im na szybkim powrocie do ostoi normalności. Jest to jakaś metafora ludzkiego życia albo po prostu zwyczajnie przeciętne anime z fenomenalnym klimatem. Kto po jego obejrzeniu i wniknięciu w intrygujący świat Ikebukuro, nie miał ochoty choć raz przejść się po tej dzielnicy i poszukać odrobiny niezwykłości w codzienności?