Jestem świeżo po serialu i po odświeżeniu sobie filmu. Oryginalna adaptacja z Anne Hathaway w roli głównej nie jest może gniotem, mam do niej pewien sentyment ale dzisiaj już mnie nie porywa. Zdecydowanie za dynamiczne tempo, zero głębi w wątkach. Osobiście (jako osoba, która nie czytała książki) nie mam pojęcia po filmie dlaczego ta para w ogóle się ze sobą przyjaźni (on chciał wyjść, ona coś powiedziała i po chwili już leżą w łóżku jak stare dobre małżeństwo), a już tym bardziej nie widzę tu żadnej miłości i napięcia między nimi...no może dopiero do momentu, w którym otwarcie sobie tego nie powiedzą (wciąż ciesząc się i sprawiając wrażenie jakby nie mówili poważnie). Zdecydowanie za szybko, za banalnie i za płytko.

Serial zaś okazał się być bardzo udanym, dojrzałym powiewem świeżości i współczesności w tej historii. Obsada super, Emma w moim odczuciu bardzo się tutaj sprawdziła, charyzmatyczna postać, bije od niej ciepło (scena przemówienia na weselu super i kupuje ten soft fleabag style), wspiera Dexa jako przyjaciela ale też widać w niej te wciąż stłumione emocje wobec niego. Postać Dexa też bardzo udana, dosyć statyczny (na wzór Paula Mescala w "Normal People") trochę wyciszony, nie gra aż tak dynamicznie, nie jest taki "adhd'owy" i rozbiegany jak filmowy Dex, co dla mnie jest akurat plusem. Jest bardziej naturalny, tajemniczy, skomplikowany. Sam nie rozumie czego chce, ciągle szukający siebie. Sceny z rodzicami genialne.

Pod względem zaangażowania emocjonalnego, nie mam nawet co porównywać. Obecnie po seansie obu wersji, serial wygrywa. Czułam zażenowanie i smutek, kiedy Dex co 5 min latał do wc wciągnąć kreskę, czułam melancholię w głosie umierającej matki, rozgoryczenie zawiedzionego ojca, ambiwalencję życiową Dexa i strach Emmy, że oto właśnie traci miłość życia.

Ogromny plus więc dla serialowej wersji za tempo, za obsadę, za pogłębienie wątków, które w końcu spinają się w zwięzłą historię, za subtelną grę, za to, że jest to ładnie nagrane, za te retrospekcje, które budują napięcie, za muzykę i za fizyczność, której brakowało w filmie.

Obejrzałam to z czystą głową, a nie z zaciśniętymi pięściami w imię obrony oryginalnej adaptacji i podobało mi się to co zobaczyłam. Nawet kilka razy zabrakło mi tchu i nieźle się spłakałam na koniec. A chyba o to chodzi.