Miałam napisać komentarz ale tutaj zawarte jest już wszystko. Dokument stronniczy, przez co dużo traci. Conor miał swój moment ale chyba chciał za dużo i za szybko, a do tego balansował na cienkiej linii między pewnością siebie a błaznowaniem, i przekroczył ją bardzo mocno. Szkoda, bo lepiej byłoby zapamiętać go jako genialnego sportowca niż ten żałosny trash talk na konferencjach, obrażanie rodziny przeciwników czy ciągłe gadanie o kasie, samochodach i markach ciuchów… Fakt, że stał się tak rozpoznawalny na świecie i był gwiazdą numer 1. w Irlandii nie wyszło mu na dobre, zachłysnął się tym. Szkoda potencjału, bo zdecydowanie nie wykorzystał go do końca.

Gdyby był „tylko” sportowcem, nigdy nie osiągnąłby takiej popularności. Są zawodnicy lepsi od niego w MMA, którzy nigdy nie osiągneli nawet porównywalnego sukcesu. Trash talk niestety dobrze się sprzedaje. Widać to idealnie po takim fame mma. Mcgregor szybko zorientował się w sytuacji i budował swoją aurę od początku. Było to dobrze ukazane, gdy po drugiej walce z Dustinem ludzie dosłownie zarzucali mu fakt, że stał się łagodny. No to później dostali to czego chcieli. W przypadku Conora ma się wrażenie, ze aspekt sportowy wokół jego osoby jest tylko dodatkiem. Popularność zyskał dzięki specyficznej charyzmie. Prawdziwi fani „czystego” sportu będą psioczyc, ale niestety są tutaj zdecydowaną mniejszość.